Këshilltari i lartë i SHBA për Sigurinë Globale të Energjisë Amos Hochstein ka mbërritur në Bejrut. Koha e vizitës së papritur të Hockstein në Liban vjen mes dy fjalimeve të Sekretarit të Përgjithshëm të Hezbollahut, Sayyed Hassan Nasrallah. Gjithashtu, ajo pasqyron paranojën serioze të Uashingtonit për një zgjerim të pritshëm të konfliktit në rajon, veçanërisht frikën e aktivizimit të ekuacionit “civil kundër civil” të Rezistencës.
Që nga 7 tetori, disa vizita të njëpasnjëshme janë bërë nga zyrtarë perëndimorë në Bejrut për të kërcënuar Hezbollahun. Nga ana e tij, Uashingtoni po bën presion për të ndaluar operacionet e Rezistencës nga pala libaneze, por Sayyed Nasrallah ka theksuar vazhdimisht se Rezistenca nuk do të lejojë që armiku të gjymtojë Rezistencën Palestineze.
Natyrisht, Amos Hochstein ka vepruar në Liban si të ishte një Komisioner i Lartë: sjellje shumë provokuese që shkel të gjitha normat diplomatike dhe funksionin e tij të njohur, pra, përcaktimin e kufijve detarë të Libanit në Jug.
Ajo që është më e rrezikshme për vizitën e Hochstein është përpjekja e tij e mjerueshme për të hequr një premtim zyrtar nga autoritetet libaneze për të ndaluar operacionet e Rezistencës në mbështetje të palestinezëve, duke pasur parasysh se si këto operacione heroike kanë kontribuar efektivisht në dobësimin e armikut dhe lehtësimin e presionit mbi palestinezët.
Armiku ka frikë seriozisht nga aftësitë e mbrojtjes raketore të frontit të Libanit, veçanërisht pas dështimit të sistemeve të tij Iron Dome për të kapur raketat e tij. Kjo shpjegon zbrazjen e më shumë se 40 të ashtuquajturave “vendbanime” të rreth 65,000 kolonëve kolonialë, të cilët ndërkohë refuzojnë të kthehen, gjë që ushtron presion të madh mbi qeverinë armike në krizë.
Brenda një muaji nga agresioni armiqësor izraelit, shtrirja e ndarjes së mprehtë në të ashtuquajturin “kabinet lufte” sionist (i përbërë nga Netanyahu, së bashku me ministrat e tij të Sigurimit Yoav Galant dhe Gantz) është shumë i qartë. Deri më tani, ky kabinet ka dështuar të unifikojë qëndrimin e tij, duke shkaktuar një valë kritikash të ashpra në qarqet sioniste, pasi ato mbajnë konferenca të veçanta për shtyp. Ai më tej pasqyron një dështim të mjerueshëm në menaxhimin e agresionit aktual dhe përkeqësimin e mungesës së besimit midis sundimtarit dhe të sunduarve në entitetin pushtues, në dritën e zhgënjimit të madh në performancën e ushtrisë koloniale izraelite, si numri i të vdekurit e saj janë rritur, që nga 7 tetori, në 349, dhe në dritën e dështimit të qeverisë sioniste për t’u marrë me çështjen e robërve të luftës me Rezistencën Palestineze.
Netanyahu, Galant dhe Gantz po hedhin akuza ndaj njëri-tjetrit dhe kjo në mënyrë të pashmangshme do të forcojë më vonë eliminimin e ndikimeve politike të Netanyahut. Për më tepër, ajo do të zgjerojë ndarjen ekzistuese të mprehtë brenda entitetit të brishtë dhe të fragmentuar, veçanërisht midis të djathtëve dhe liberalëve.
Nga ana tjetër, fronti i Rezistencës Palestineze po forcohet, duke iu përmbajtur konstanteve dhe kushteve të tij që lidhen me të ardhmen e Gazës, dy dekada pas rrethimit të plotë dhe total që i privoi civilët e saj të pafuqishëm nga nevojat më elementare humanitare. Diskursi i Frontit të Rezistencës është konsistent, i balancuar dhe i qartë, ndryshe nga pushtimi.
Në agresionin e tij brutal, pushtimi ka duruar shumë zhgënjime dhe nuk është në gjendje të arrijë ndonjë arritje heroike, por më tepër po grumbullon zhgënjime të vazhdueshme. Në këtë kontekst, “The Atlantic” ka paralajmëruar se nëse armiku kërkon të fitojë “luftën”, atëherë nuk guxon të vendosë synime “radikale” sepse do të dështojë, siç dështoi në vitin 2006 me Hezbollahun. Në “Mësimet që Izraeli duhet të ketë nxjerrë në Liban”, Andrew Exum thotë se “Nëse Izraeli do të ketë ndonjë sukses strategjik kundër Hamasit, ai duhet të bëjë tre gjëra ndryshe nga konfliktet e kaluara”.
Një muaj pas fillimit të agresionit të tij, regjimi i aparteidit as nuk ka arritur të asgjësojë Hamasin dhe as nuk ka rimarrë të burgosurit e tij. Përkundrazi, ajo ka qenë kokëfortë në refuzimin dhe injorimin e kërkesave ndërkombëtare për një armëpushim të përkohshëm për të lejuar hyrjen e ndihmave humanitare në Gaza. Çështja e armëpushimit është hedhur poshtë plotësisht, me një dritë jeshile amerikane, sepse Uashingtoni e konsideron këtë një fitore të Hamasit. Kjo, pra, nënkupton vazhdimin e krimeve dhe masakrave ndaj fëmijëve dhe grave të Gazës.
Uashingtoni mbron pushtimin sepse është një entitet jofunksional që mbron interesat e tij perandorake në Azinë Perëndimore. Pavarësisht kësaj, rezistenca palestineze është e vendosur të përballet me agresionin dhe t’i shkaktojë poshtërime armikut në terren nga distanca zero.
Supremacia sioniste ka rënë, pavarësisht se zotëron teknologjitë më të fundit ushtarake dhe inteligjente, në një luftë absurde të drejtuar dhe financuar nga perëndimi imperialist, por Rezistenca Palestineze regjistron heroizëm të jashtëzakonshëm, legjendar.
Doktrina e sionistëve është vrasja dhe frikësimi, ndërsa doktrina e Rezistencës legjitime është mbrojtja e tokës, e një popullsie indigjene dhe e një kauze të drejtë. Doktrina e egër e entitetit pushtues ka dështuar gjatë disa eksperimenteve, por nuk e ka nxjerrë mësimin për shkak të arrogancës së udhëheqjes së saj dhe atyre që qëndrojnë pas tyre, dhe iluzioneve të tyre për aftësinë për të paralizuar lëvizjen legjitime të rezistencës.
