Përgjigja e Macron ndaj Islamizmit e dërgon Francën në qorrsokak… përsëri

Nga: John Laughland

Problemi me Presidentin e Francës Emmanuel Macron, shkruan John Laughland, është se zbritja e tij e thellë është shumë sipërfaqësore.

Jeta e pazakontë familjare e presidentit francez filloi, siç dihet, kur ai veproi në një lojë shkollore. Ai i bëri përshtypje mësueses së tij të dramës, saqë ajo u martua me të. Karriera e tij politike bazohet në mënyrë të ngjashme në interpretimin e lojërave: asnjë përfundim tjetër nuk mund të nxirret nga ndërhyrja e tij e fundit për problemin e islamizmit.

Macron javën e kaluar zgjodhi revistën e krahut të djathtë “Current values” (vlerat aktuale) për të dhënë mendimet e tij mbi Islamin dhe integrimin. Ai u tha lexuesve të tij konservatorë se Franca ishte kapur midis dy të këqijave, sektarizmit dhe partisë Rally National (dikur Fronti Kombëtar). Meqenëse sektarizmi në fjalë është musliman, mesazhi është i qartë: Unë i kuptoj shqetësimet tuaja për Islamin, por votoni për mua, jo për Marine Le Pen.

Megjithëse intervista dha një koment të gjerë, duket se askush nuk i ka vërejtur se ato që ai tha, dhe ku e tha ai, ishte një ushtrim i kopjuar në trekëndëshin e Klintonitit, metoda e tërheqjes në elektoratin e kampit të kundërt duke e paraqitur veten si një mënyrë e tretë” (fraza e Toni Bler) midis të dyve. Sipas fjalëve të këshilltarit të Bill Klinton, Dick Morris, kjo do të thotë “marrja e një pozicioni që jo vetëm përzihen mirë pikëpamjet e secilës palë, por gjithashtu i tejkalon ato për të përbërë një forcë të tretë në debat”.

Ky bashkim i të kundërtave është shenjë dalluese e Macron. Kjo ëhtë arsyeja pse francezët e përqeshin atë për përdorimin e frazës “dhe në të njëjtën kohë” (et en menme temps …) për të argumentuar një gjë dhe një tjetër. Në turneun e tij të fundit në ishullin e Oqeanit Indian të La Réunion, Macron tha që veshja e të dyja shamive muslimane në rrugë nuk ishin puna e tij, sepse, si kryetar i shtetit, ai merrej vetëm me punët e shtetit, dhe gjithashtu mbulesa është veshur “në rrethana të caktuara, në rrethe të caktuara, si kërkesë për separatizëm nga Republika”. Ai tha se njerëzit nuk duhet të stigmatizojnë muslimanët, por gjithashtu tha se muslimanët janë të prirur për “Islam politik”. Cila është ajo? Bëni zgjedhjen tuaj, me kusht që të jetë Macron.

Në realitet, elektorati i Macron është jashtëzakonisht borgjez, kështu që një apel ndaj tij për tema konservatore është plotësisht i parashikueshëm. (Pjesët më të shtrenjta të Parisit kanë treguar nivelet e mbështetjes së Koresë së Veriut për Macron qysh prej vitit 2017.) Por për fat të keq, një manovrim i tillë zgjedhor është tërësisht i papërshtatshëm duke pasur parasysh rëndësinë e situatës.

Më 3 tetor, në fund të fundit, një oficer mysliman i policisë në njësinë kundër terrorizmit të prefekturës së policisë në Paris vrau katër kolegë të tij dukeu  prerë fytin ndërsa ata rrinin në tavolinat e tyre. Është e pamundur të mendosh për një provë më të fuqishme të nivelit të depërtimit të rrjeteve terroriste islamike në zemrën e shtetit francez.

Përgjigja e Macron? Të shkarkosh ministrin e brendshëm? Për të prezantuar një përmbledhje radikale të pranisë së islamistëve në shërbimet publike, veçanërisht policinë, për të cilat disa ekspertë kanë paralajmëruar për vite me radhë? Jo. Përgjigja e tij ishte të jepte një intervistë në një revistë, në përpjekje për të mbështetur zgjidhjen e tij kur zgjedhjet bashkiake po afrohen.

Ironia përfundimtare është se përgjigjja e ashtuquajtur e Macron ndaj asaj që ai e quan “dështim të modelit tonë të integrimit” (demonstruar, thotë ai, me faktin se vajzat ose mbesat e emigrantëve veshin mbulesën, ndërsa dikush duhet të presë të dytën dhe emigrantët e gjeneratës së tretë për t’u integruar) është të propozoni të njëjtën gjë. Republika, thotë ai, dhe veçanërisht sistemi i saj arsimor, është përgjigja për islamizimin e shoqërisë.

Fatkeqësisht, kjo nuk është asgjë tjetër përveç paragjykimit shekullor të sekularistëve poshtë epokave, të cilët kanë besuar që së paku nga Iluminizmi, dhe poshtë përmes Jules Ferry, i cili krijoi sistemin shkollor modern në fund të shekullit XIX, dhe kush ishte gjithashtu një nxitës energjik i kolonializmit francez, që respektimi fetar nuk është gjë tjetër veçse bestytni. Për Ferry, me të vërtetë, civilizimi i fshatarëve francezë ishte në thelb i njëjti operacion si civilizimi i vendasve afrikanë.

Fatkeqësisht, kjo nuk është asgjë tjetër përveç paragjykimit të sekularistëve në moshë, të cilët kanë besuar që së paku nga Iluminizmi, dhe më pas përmes Jules Ferry, i cili krijoi sistemin shkollor modern në fund të shekullit të 19-të, dhe i cili ishte gjithashtu një nxitës energjik i kolonializmit francez, se respektimi fetar nuk është gjë tjetër veçse bestytni. Për Ferry, me të vërtetë, civilizimi i fshatarëve francezë ishte në thelb i njëjti operacion si civilizimi i vendasve afrikanë.

Kjo pamje ngjalli, në vitin 1905, në një seri masash të këqija qeveritare, të paketuara nën parullën e lehtë ‘ndarje të kishës dhe shtetit’, e cila shkatërroi një pjesë të madhe të strukturës shoqërore të Francës duke dëbuar kongregacione të shumta fetare nga manastiret e tyre dhe manastiret, spitalet dhe shkollat. Ajo u frymëzua nga një urrejtje e krahut të majtë dhe progresivist ndaj fesë së krishterë e cila sot nuk ka ekuivalent kundër Islamit, përveç mbase në atë që quhet e djathta ekstreme, disa prej anëtarëve të të cilëve kanë bërë thirrje për ndalimin e plotë të mbulesës myslimane në Francë, pasi burka ishte e ndaluar nga Nicolas Sarkozy në 2010. Ky është me të vërtetë paradoksi më i madh që krahu i djathtë i sotëm në Francë (nga Sarkozy deri tek Le Pen) që mbështet sekularizmin si antidotin e vetëm të mundshëm për islamizmin, ndërsa një shekull më parë sekularizmi ishte ekskluzivisht një politikë e majtë dhe përparimtare e drejtuar kundër katolikëve.

Për fat të keq, Islami është më rezistent ndaj këtij lloji të politikës shtetërore sesa ishte katolicizmi. Krishtërimi, në fund të fundit, gjithmonë ka njohur ndarjen midis kishës dhe shtetit (edhe kur argumentonte për një simbiozë midis tyre) ndërsa në Islam vetëm ligji dhe praktika islame llogariten. Për më tepër, ngritja e Islamit sot është një fenomen mbarëbotëror, i cili ka të bëjë jo vetëm me komunitetet e imigrantëve në Evropë, por edhe për vendet e largëta si Turqia dhe Indonezia.

Ajo tregon se respektimi fetar është një realitet i përjetshëm antropologjik të cilin racionalizmi i thjeshtë materialist nuk mund ta kuptojë dhe akoma më pak konfrontimi.

Ky realitet antropologjik është një arsye pse vendet si SH.B.A. dhe Rusia, të cilat gjithashtu janë zyrtarisht sekularë, por udhëheqësit politikë të të cilëve përqafojnë fenë publikisht, kanë pasur më pak probleme me terrorizmin islamik sesa vendet evropiane, ku feja dëbohet nga sfera e publikut. Presidenti Putin është i mirënjohur për pjesëmarrjen në ceremonitë ortodokse në publik, ndërsa Presidenti Trump festoi 75 vjetorin e uljeve të Normandisë duke lexuar një lutje. Në dallim nga ata, Emmanuel Macron, që shkoi tek një shkollë jezuitësh dhe Angela Merkel, e cila është e bija e një pastori luteran, refuzuan gjithmonë që të bënin ndonjë gjest në publik në favor të fesë nga e cila janë ngritur.

Natyra, me fjalë të tjera, përçmon një vakum. Islamizmi është pjesërisht një reagim kundër nihilizmit të shoqërive evropiane që kanë braktisur fenë e tyre dhe të gjitha vlerat e jashtëzakonshme që tradicionalisht frymëzojnë besnikëri, si kombi dhe familja. Shoqëritë janë bërë të rrjedhshme, duke adhuruar menjëherë, dhe për këtë arsye shihet vetëm suksesi kalimtar material. Elementët më të saktë politikisht madje refuzojnë shprehje të padëmshme të kulturës tradicionale të krishterë, të tilla si krevat fëmijësh gjatë krishtëlindjes, ndërsa festojnë me gëzim prishjen e agjërimit gjatë Ramazanit. Kontradikta të tilla janë marrëzi dhe nuk mashtrojnë askënd.

Përkundrazi, ato i bëjnë gjërat më keq. Jo vetëm që vlerat e tolerancës qytetare janë të pamjaftueshme për të vepruar si elemente të ndryshëm të bashkimit të shoqërisë por ato gjithashtu kanë tendencë aktive për ta shpërndarë atë. Një shtet nuk është thjesht një strukturë kushtetuese e krijuar në mënyrë racionale për të mbrojtur të drejtat që gjoja ekzistojnë jashtë tij. Përkundrazi, është një organizëm i gjallë, tërësia e të cilit është më e madhe se pjesët e tij dhe jeta e të cilit shtrihet përtej tyre. Është një familje, një bashkim njerëzish që projekton veten në të ardhmen e fëmijëve të saj, fëmijë që as Macron dhe as Merkel nuk kanë pasur kurrë. Gjuha e zbardhur dhe sterile e të drejtave nuk mund të zbutë kurrë, por vetëm të ndezë, kërkesat e pakicave. Megjithatë, ky është kulmi në të cilin Macron duket i vendosur për të udhëhequr Francën, edhe një herë./Gazetaimpakt/rt/

 

 

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne