Selçuk Turkilmaz
Ajo që kaluam në qershor 2013 ishte një traumë për Turqinë. Kur marrim parasysh zhvillimet globale, është e natyrshme që ne jemi ende nën efektin e kësaj traume. Natyrisht, ne i shohim demonstratat që kapën Francën brenda kësaj kornize. Ngjarjet e Gezi Park, te cilat tronditen Turqinë në thelbin e saj, u caktuan nga jashtë nga poli i SHBA-se, i cili është themeluar pas vitit 1945.
Turqia u soll në prag të zhdukjes me procesin e grushtit të 28 shkurtit. Duhej të bënte një zgjedhje. Turqia bëri një zgjedhje në vitin 2002 dhe tregoi se nuk mbështetet te rendi politik proamerikan. Ajo që bëri të mundur shtypjen e protestave të Parkut Gezi , ishte fakti se tashmë kishim marrë qëndrimin tonë kundër hegjemonisë globale. Egjipti nuk mund të ishte i suksesshëm, sepse qeveria e re nuk kishte përvojë të mjaftueshme. Menjëherë pas protestave të Gezit , një grusht shteti u orkestrua në Egjipt dhe Kajro ia dorëzoi zinxhiret e tij Perëndimit.
Ne të dyja zhvillimet që tronditën Turqinë nga themelet e saj dhe rrëzimi i qeverisë së Egjiptit të zgjedhur në mënyrë demokratike me një grusht shteti, ndërhyrja amerikane ishte aq e qartë sa nuk kishte vend për dyshim. Lajmi që Sisi dërgoi një pllakatë në shkollat e Organizatës Fetullah Terrorist (FETÖ) për t’i falënderuar për mbështetjen e tyre në procesin e grushtit të shtetit nuk ishte aspak befasuese.
Franca dhe Gjermania i dhanë përkrahje të plotë ndërhyrjeve të SHBA, të cilat do ta bënin Turqinë dhe Egjiptin krejtësisht joefektive dhe t’i nënshtruonin ato. Jo vetem Franca dhe Gjermania nuk ishin të kënaqur me mbështetjen e SHBA, por morën rol aktiv në përpjekjet për të destabilizuar Turqinë dhe Egjiptin. Nuk e dimë kur Franca dhe Gjermania do të hyjnë në një grindje të brendshme në lidhje me politikat që i kanë ndjekur, por mund të themi se të dy vendet u bënë të pambrojtur ndaj SHBA-së. Rrënjët e rendit pro-amerikan, të krijuara pas vitit 1945, jane shumë te thella në këto vende. Gjermania dhe Franca vepruan më shpejt se SHBA-ja në vendosjen e marrëdhënieve me qeverinë e juntës së Sisit . Ndoshta parashikimi i Niçes për Europën po bëhej realitet.
Nikolla Sarkozi donte të ringjallte trashëgimin imperialiste duke ritur islamofobinë në Francë në një nivel tjetër. Franca, e cila nuk shikoj asgjë të gabuar në ndjekjen e politikave për ta bërë SHBA-në dhe Izraelin shumë më të fortë në Afrikën e Veriut dhe Siri, nuk ka dalë kundër botës myslimane me një ide të re. Ajo nuk hezitoi të shkelë idealet hipnotike që krijoi me luftën franceze para gjithë botës. Kur Makron arriti në Stamboll për takimin katër shtetesh, ai nuk mund të shkonte përtej përsëritjes së asaj që tha Trump rreth ambientit të brishtë të paqes në Siri e cila u themelua nga Turqia dhe Rusia. Ky qëndrim i shfaqur nga Macron ishte i mjaftueshëm për të formuar një ide rreth ambivalences së Francës. Natyrisht, është e drejta jonë të kujtojmë Francën për protestat e Parkut Gezi , të cilat nuk shkojnë përtej shfrytëzimit të situatës kundër politikave të SHBA, Izraelit dhe Britanisë për të krijuar përsëri kaosin në botën myslimane dhe që vazhdon ekzistencën e saj në varësi të këtyre qarqeve. Nuk ka rëndësi nëse ka ndonjë përfitim për t’i kujtuar ato për këtë apo jo.
Princat e kurorës se Arabisë Saudite dhe Emirateve te Bashkuara Arabe, bin Selmanin dhe bin Zejd, të cilët dolën vullnetarë për t’i vënë zjarrin botës muslimane nën udhëheqjen e SHBA-ve, Britanisë dhe Izraelit u shkoje keq pas vrasjes së gazetarit te Arabisë Saudite , Khashoggi. Këta dy snobë nuk kishin legjitimitet. Zhvillimet që u zhvilluan në Paris tërhoqën vëmendjen e komunitetit ndërkombëtar nga këta dy për njëfarë kohe. SHBA dhe Izraeli janë gati të sakrifikojnë çdo gjë për të shpëtuar këta dy princa.
Fakti që Franca nuk ka identitet dhe dëshira e saj për të përmbushur synimet e saj imperialiste nën hijen e SHBA-së dhe Izraelit, sjell gjithashtu paaftësinë për të prodhuar politika të reja. Nuk duhet të habitemi se ideologjitë klasike të Francës përcaktuan Jeleket e Verdhe si barbarët e rinj. Krerët e opinionit pro-perëndimor të Turqisë gjithashtu duken indiferent ndaj zhvillimeve. Gjërat nuk shkojnë mirë për ta. Demonstruesit francezë mund të kenë qenë “djem të mirë”, por koha nuk po ecën ashtu siç dëshirojnë. Fatkeqësisht, Perëndimi do të ketë një përleshje të ashpër brenda vetes. Nuk duhet të nënvlerësojmë shqetësimet që idetë hipnotike të filozofëve të iluminizmit do të mbeten në histori. Atyre po ju mbarojnë furnizimet.
Megjithatë, Turqia i paralajmëroi ata. Bota është më e madhe se pesë nuk është një pretendim i thjeshtë. Perëndimi dhe Lindja duhet të veprojnë së bashku për një botë më të drejtë dhe të jetueshme./ yenisafak/ Gazeta Impakt
