Nga: Alastair Crooke

“Izraeli” është thellësisht i ndarë. Ky nuk është lajm. Është një gjë e zakonshme, dhe më shpesh bëhet pyetja si “e dyfishuar, por përgjatë cilit bosht”? Sot, ndarja është midis një ushtrie të lodhur dhe gjithnjë e më pesimiste kundrejt një lidershipi politik në dukje të vendosur, i cili këmbëngul: “Nuk ka zgjidhje tjetër përveç luftës, nëse Izraeli dëshiron të mbijetojë”.

Mbështetja popullore tani për tani anon drejt kësaj të fundit, perspektiva e Netanyahut.

Ndërsa Netanyahu ka shumë kritikë të ashpër, përfshirë brenda Shtëpisë së Bardhë, Perëndimi përgjithësisht injoron realitetin se dëshira e “Izraelit” për një fushatë ushtarake në Liban shtrihet përtej Netanyahut, tek shumë të tjerë në politikën izraelite. Zgjedhja është midis: “Luftë tani; ose Luftë më vonë”, siç kuptohet nga shumë izraelitë që shohin muret rrethuese në mënyrë të pagabueshme afër “Izraelit”.

Është shumë e lehtë në Perëndim të përsëritet narrativa se Netanyahu po luan “shpejt dhe lirshëm” me të ardhmen e “Izraelit”; vetëm për të siguruar perspektivat e tij personale. Realiteti është se të dyja palët në këtë përçarje të brendshme izraelite kanë pikat e tyre: Ata në Perëndim mund të mos pajtohen me asnjërën pikëpamje, duke preferuar qetësinë dhe frikën për të ardhmen e “Izraelit”; por njëfarë ndryshimi klimatik ndaj dinamikës së promovuar në 1948 përfundimisht është i detyruar të shpaloset.

Gazetari izraelit Alon Ben David (një komentues kryesor i çështjeve ushtarake me Channel 13) raporton se humbjet e pësuar nga ushtria izraelite në Gaza kanë zvogëluar ndjeshëm aftësitë e saj për të zhvilluar luftë në fronte të shumta. Ai argumenton se forcat izraelite nuk janë “aktualisht gati për një fushatë të gjerë në Liban”.

“Nëse na imponohet një luftë e gjerë me Hezbollahun, ushtria izraelitedo të luftojë me atë që ka dhe do të dëmtojë armikun… por ushtria aktualisht nuk është në gjendje të sjellë një arritje të rëndësishme kundër Hezbollahut dhe në mënyrë dramatike ndryshojnë realitetin në veri”.

Ben David paralajmëron se lufta në Liban, “Do të përfundojë në një zgjidhje të keqe që do të arrihet me një çmim të dhimbshëm … Asnjëherë, gjatë 76 viteve të saj, ushtria nuk është ndërtuar për një luftë nëntë-mujore. Në vend të kësaj, ajo u ndërtua si një ushtri tronditëse, e cila mobilizon rezervat në momentin e komandës shuhen me vendosmëri në një kohë të shkurtër dhe më pas kthehen në normalitet”.

Ben David shton se një oficer i lartë rezervë i Forcave Ajrore i ka dërguar një letër autoriteteve të ushtrisë duke “i lutur” ata që “të bëjnë të qartë për skuadrën politike se ushtria nuk është e përgatitur për një fushatë të zgjatur në Liban”.

Problemi kryesor dhe i vërtetë me të cilin përballet qeveria është në lidhje me pritjet e publikut. Shteti evakuoi rreth 80,000-100,000 banorë nga shtëpitë e tyre në kufirin me Libanin në periudhën pas 8 tetorit. Aktualisht, nuk ka një datë për t’i lejuar ata të kthehen në shtëpi. Zemërimi popullor po rritet për këtë dështim të perceptuar strategjik. Pra, presione të forta po ushtrohen nga banorët e veriut, mediat dhe opozita.

Nga ana tjetër, zyrtarë të lartë të IOF thonë se ata besojnë se Hezbollahu ka humbur avantazhin e befasisë, pasi pjesa më e madhe e veriut të “Izraelit” është evakuuar. “Në fund të fundit, ne do të duhet t’i kthejmë banorët e veriut në shtëpi. Nëse një marrëveshje që garanton sigurinë e tyre nuk do të kalojë: ne do të duhet të ndërmarrim veprime”. Një tjetër oficer i lartë tha se çdo marrëveshje politike është e pakuptimtë pa një operacion tokësor përgjatë kufirit që synon të shkatërrojë shtrirjen e Hezbollahut në zonë. “Sulmet ajrore nuk do të shkatërrojnë infrastrukturën”, theksoi ai.

Benny Morris, një historian kryesor izraelit është edhe më i vendosur:

“Për të mbijetuar, Izraeli duhet të godasë Iranin tani. Ne, izraelitët kemi mbërritur në momentin e së vërtetës dhe një vendim është i nevojshëm. Bota duhet të mbështesë një operacion të tillë. Por edhe nëse nuk e bën, me siguri mbijetesa e vendit duhet të jetë më e madhe dhe e rëndësishme për banorët e saj sesa dënimet e mundshme ndërkombëtare dhe madje edhe sanksionet nëse vendosen (edhe pse dyshoj se do të vendoseshin sanksione serioze).

“Nuk ka moment më të mirë për të dhënë një goditje strategjike kundër Iranit, duke pasur parasysh asimetrinë aktuale në aftësitë midis dy vendeve … Izraeli ka një avantazh dramatik në aftësitë ajrore falë avionëve të tij të avancuar stealth F-15 dhe F-35. Por, mbi të gjitha Izraeli ka një avantazh të veçantë (sipas raporteve të shtypit të huaj): Ai posedon një arsenal bërthamor, ndërsa Irani aktualisht aspiron vetëm ta arrijë një të tillë”.

Dhe, nëse “Izraeli” duhet të dëshmohet si i paaftë për të shkatërruar projektin bërthamor iranian duke përdorur armë konvencionale, atëherë ai mund të mos ketë asnjë alternativë veçse të përdorë aftësitë e tij jokonvencionale, shkruan Morris.

“Prapa” qëndron një dinamikë tjetër: Kur Netanyahu, me plot guxim e krenari, mirëpret një luftë me shtatë fronte, Perëndimi supozon, në rastin më të mire, një pamaturi të plotë nga ana e tij. Ose çmenduri. Megjithatë, planet për një al-Nakba të mëtejshme, përfundimtare, zhvendosjen e popullatës palestineze dhe arabe nga “Toka e Izraelit” kanë qarkulluar për shumë vite.

Më e mundshme sesa thjesht pakujdesia, Netanyahu dhe aleatët e tij ndoshta spiunojnë një mundësi këtu (d.m.th. një Biden i lakueshëm) dhe një Uashington të hutuar për të nxitur SHBA-në për t’u bashkuar me “Izraelin” në një luftë më të gjerë kundër Hezbollahut dhe madje edhe ndaj Iranit (edhe pse Uashingtoni nuk do të dojë ta bëjë atë).

Izraelitët kanë chutzpah, por nuk janë budallenj. Dalë, ngadalë kapet majmuni, siç thotë fjala. Tashmë, “Izraeli” e ka angazhuar Shtëpinë e Bardhë për të mbështetur një operacion ushtarak izraelit kundër Hezbollahut.

Ndihma e mëtejshme e Netanyahut në këtë ndërmarrje është se Perëndimi automatikisht supozon se IOF nënvlerëson kapacitetet ushtarake dhe raketore të Hezbollahut. Siç shqetëson “The Economist”, “edhe nëse shkatërruesit amerikanë në det të hapur do të nxirrnin raketa më të mëdha, sistemet mbrojtëse të Izraelit do të shuhen në dhumë vende, duke rezultuar në viktima të shumta, disa vlerësime sugjerojnë dhjetëra mijëra”.

“Nëse Izraeli nuk mund t’i ndalojë raketat e Hezbollahut përpara se të lëshojnë, qëllimet e Izraelit, shkruan Yitzhak Gershon, i cili ishte zëvendës komandant i komandës veriore të Izraelit në muajt e fundit, do të jetë “të shkatërrojë shtetin e Libanit deri në themel”. Gaza do të dukej si “Parajsa në këtë krahasim”, shton ai…”.

Natyrisht, çdo skenar i tillë siç u përshkrua më lart tmerron Perëndimin, i cili do të ndihej i detyruar të ndërhynte qoftë edhe për të frenuar makinën e luftës izraelite, me gjasë për të parandaluar që Lindja e Mesme të shndërrohej në rrënoja. Netanyahu dhe të tjerët luajnë mbi këtë frikë. Sa më shumë që Shtetet e Bashkuara të veprojnë në vend të rrezikut të perceptuar të impulsivitetit izraelit, aq më shumë SHBA bën një hap tjetër në përshkallëzimm”, siç ishte planifikuar.

A do të ndodhë lufta? “Izraeli” është mbyllur, pa zgjidhje në horizont. Sa kohë mund të mbahet një pauzë? Hamasi është ende i fortë, duke riarmatosur dhe duke rekrutuar; Hezbollahu e ka poshtëruar IOF-në në veri, Bregu Perëndimor po digjet dhe dy muajt e ardhshëm para vjeshtës është koha kur qiejt janë të pastër dhe më të përshtatshëm për operacionet ajrore.

Ka ardhur një kohë e pakuptimtë. Lufta nuk vazhdon kurrë sipas planit./GazetaImpakt/ almayadeen/