A është Franca kundër MEK?

Nga: Eldar Mamedov

Më 30 tetor Alexis Kohler, Shefi i shtabit të Presidentit Francez Emmanuel Macron, njoftoi se Franca, duke marrë parasysh “pasojat negative” të pranisë së Këshillit Kombëtar të Rezistencës (NCRI) në tokën franceze, do të kufizojë aktivitetet e tij në vend.

Më 5 nëntor megjithatë, Pallati Elysee tha se statuset në Teitter janë false, dhe se Twitter që gjoja i përket Kohler-it ishte pezulluar.

Incidenti shtron një numër pyetjesh: Kush qëndron pas gazetarëve? Çfarë kërkuan të arrinin? Pse u desh gati një javë për të zbulua profilin e rremë të Kohler? Përveç kësaj, vetë lajmi mund të mos jetë domosdoshmërisht i pabazë.

NCRI është një ombrellë për Muxhahedinët e Khalk, ose MEK, i njohur gjithashtu si MKO, dhe Organizata e Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI), një organizatë e disidentëve iranianë që kërkon të rrëzojë Republikën Islamike. Ajo ishte në listën e Bashkimit Evropian të organizatave terroriste deri në vitin 2009 dhe në listën e SHBA deri në vitin 2012.

Prania e kësaj organizate në Francë zë fill që në vitin 1981. Qeveria franceze i dha azil udhëheqësit të atëhershëm të MEK-ut, Massoud Rajavi, i internuar nga Irani pasi humbi një luftë të përgjakshme për pushtet kundër Ayatollah Khomeini, ish aleatit të tij dhe udhëheqësit të revolucionit iranian të vitit 1979. Që atëherë , prania e MEK në Francë ishte një burim i fërkimit në marrëdhëniet midis Parisit dhe Teheranit.

Si çdo vit grupi organizoi mitingje në periferinë e Parisit në Villepinte, ku morën pjesë një grup i gjerë folësish të mirënjohur dhe raportohet se ishin me pagë të mirë, kryesisht ish zyrtarë dhe aktualë nga Shtetet e Bashkuara, shtetet evropiane dhe arabe. Këta folës përfshinin, ndër të tjera, ish këshilltarin e SHBA për sigurinë kombëtare John Bolton (para se të merrte atë pozitë) dhe ish kryetarin e bashkisë së qytetit të Nju Jorkut dhe avokatin personal të Presidentit Donald Trump Rudy Giuliani. Roli i tyre ishte të sigurojnë legjitimitet për MEK dhe “presidentin e tij të zgjedhur” Maryam Rajavi si alternative për regjimin aktual islamik në Iran.

Në korrik të vitit 2018, ashtu si presidenti iranian Hassan Rouhani ishte duke u nisur për një udhëtim në Paris për të punuar në ruajtjen e marrëveshjes bërthamore, i njohur si Plani i Përbashkët i Aksionit, ose JCPOA, ku raportet u shfaqën rreth një komploti bombe kundër mbledhjes së MEK, që dyshohet se ishte hedhur nga agjentët e inteligjencës iraniane.

Çështja nuk u zgjidh kurrë përfundimisht. Mbetet disa mundësi që “komploti” të ishte në të vërtetë një operacion i rremë i flamurit i ndërmarrë nga MEK dhe aleatët e saj të huaj të krijuar për të sabotuar diplomacinë midis BE-së dhe Iranit në një kohë kritike. Raportohet se, inteligjenca franceze nuk e ka hedhur poshtë plotësisht teorinë e fundit. Sigurisht, një komplot i tillë do të përfitonte vetëm ata që kërkojnë të shtyjnë BE-në të bashkohet me fushatën e “presionit maksimal” të Trump kundër Iranit.

Kjo ndihmon të shpjegoni pse autoritetet franceze nuk lejuan mbledhjen vjetore të MEK në verën e vitit 2019, gjoja për “shqetësime të sigurisë”. Ka mundësi që motivimi i vërtetë pas vendimit, ishte dëshira e Parisit për të eksploruar mundësitë diplomatike në marrëdhëniet me Teheranin.

Në garë për të shpëtuar marrëveshjen bërthamore, Presidenti francez Emmanuel Macron doli si më energjik nga liderët perëndimorë, duke u angazhuar me Iranin dhe Shtetet e Bashkuara për të ndjekur de-përshkallëzimin dhe negociatat e reja. Në këtë kontekst, gjëja e fundit që i duhej Parisit ishte një incident i përfshirë MEK në territorin francez.

Ekziston edhe një arsye tjetër pse Parisi do të dëshirojë të kufizojë aktivitetet e MEK: përpjekjet e saj për të liruar dy akademikë francezë aktualisht në burgjet iraniane, Fariba Adelkhah dhe Roland Marsal. Burimet franceze tregojnë për një precedent në vitin 1986, kur kryeministri francez Zhak Chirac bëri një marrëveshje me Teheranin për lirimin e pengjeve franceze të mbajtur të burgosur nga Hezbollahu në Liban. Si çmim, MEK u detyrua të largohej nga Franca dhe u zhvendos në Irak atëherë. Një dinamikë e ngjashme mund të jetë në lojë edhe tani.

Nëse kërkohet të largohet, destinacioni i mbetur për MEK në Francë do të ishte Shqipëria, e cila tashmë pret rreth 3,000 anëtarë, pas rivendosjes së ndërmjetës të Sh.B.A dhe U.N. nga ish-baza e tyre në Irak. Një dëbim i plotë nga Franca do të ishte një pengesë serioze për MEK. Rëndësia e saj e vazhdueshme ishte premisuar plotësisht për aftësinë e saj për të projektuar dukshëm fuqinë dhe lidhjet nga të dy anët e Atlantikut dhe në Gjirin Persik.

Tubimet vjetore publike ishin një mënyrë për të ngritur mbështetjen për grupin. Të jesh i detyruar të tregtosh Parisin për Tiranën, një kryeqytet i një kombi të varfër të Ballkanit, gjeografikisht i larguar nga të dy kryeqytetet kryesore perëndimore dhe vetë Irani, është një nënvlerësim i patentave. Kësaj i duhet shtuar edhe pasuria në rënie e kampionëve të MEK në SHBA: Bolton u pushua nga puna, Giuliani është shumë i zënë me të merret me problemet e tij ligjore për të vazhduar lobimin për MEK-un, dhe vetë Trump po lufton për mbijetesë politike në mes të spektrit të një fajësim i afërt.

E vërtetë, MEK është akoma e aftë të kryejë pengesa të tilla si mbledhjet e fundit në Senatin Francez dhe Parlamentin Evropian (PE) në Strasburg. PE në veçanti është një platformë tërheqëse për MEK, pasi që, ndryshe nga parlamentet kombëtar, ajo përfaqëson deputetë nga 28 shtete anëtare. Kështu, një larmi më e madhe pikëpamjesh dhe sensibilizimesh është e pranishme dhe ka më shumë rrugë për përpjekjet e MEK. Por edhe atje, ndikimi i saj është në shuarje. Suksesi i MEK për të fituar rekrutë për kauzën e tij varet nga aftësia e tij për të qenë gjithçka për të gjithë njerëzit: për shembull, mbrojtës të të drejtave të grave në të majtë dhe nxitës të marrëdhënieve më të mira me Izraelin dhe Arabinë Saudite në të djathtë. Sidoqoftë, grupi bëri një gabim të madh strategjik duke financuar Vox, partia ekstreme e djathtë spanjolle. Kjo bëri që disa nga përkrahësit e MEK në të majtë të ndërpresin lidhjet. Për më tepër, MEK asnjëherë nuk arriti të fitojë ndonjë themel në organet zyrtare të PE që merren me Iranin – komitetin e tij të punëve të jashtme dhe delegacionin e tij për marrëdhëniet me Iranin. Sidoqoftë, aktet e vogla në parlament reflektojnë përpjekjet e dëshpëruara të grupit për të mbetur të rëndësishme, dhe nuk janë ndeshje për mitingje ambicioze që MEK ishte në gjendje të organizonte vitet e kaluara në Francë.

Gjatë historisë së saj, MEK tregoi një qëndrueshmëri të jashtëzakonshme, dhe për shkak të natyrës së saj kameleonike dhe xhepave të thella, arriti të lundrojë në ujërat e trazuara të politikës së Lindjes së Mesme. Mund të jetë e parakohshme të shkruani një nekrologji për MEK-un akoma. Por hapat francezë për të zvogëluar aktivitetet e tij, veçanërisht nëse dhe kur do të çojnë përfundimisht në dëbimin e grupit nga Franca, patjetër që po kontribuojnë në rënien e tij./GazetaImpakt/lobelog/

 

NDANI KËTË POSTIM

Mund tju interesojne