Ndërsa “Izraeli” lëviz drejt një “Izraeli të Madh” biblik, bota islame bëhet gjithnjë e më pa kompromis.
Nga: Alastair Crooke
Drejtori i Forumit të Konflikteve; Ish-diplomat i lartë britanik;
“Tani në fakt po e hapim Nakba-në e Gazës”, thotë Avi Dichter, ministri i “Izraelit” për Bujqësinë dhe ish-kreu i Shin Bet. Kabineti izraelit është informuar se deri në 1,700,000 banorë të Gazës (nga një popullsi totale prej 2.2 milionë banorësh) nuk janë më në gjendje të jetojnë në shtëpitë e tyre, qoftë për shkak se janë ‘zhvendosur’, ose sepse shtëpitë e tyre janë shkatërruar/ të dëmtuara.
Megjithatë, për të projektuar imazhin e ushtrisë izraelite si ‘kufi përpara’ me operacionin e saj për të zhdukur Hamasin, ne shohim shumë video të tankeve dhe transportuesve të blinduar të personelit rreth qytetit të Gazës — por në të kundërt, vërehen veçanërisht disa imazhe të ushtarëve të IOF që patrullojnë në këmbë – ose për të mbrojtur tanket, të cilat janë objekt i zjarrit me snajper ose RPG, ose (siç dyshojnë shumë komentues) nga frika e viktimave izraelite.
Qartë, “Izraeli” qëndron në automjetet e tyre të blinduara, megjithëse ata po marrin humbje të rregullta të automjeteve të tyre nga mini-skuadrat ‘flash’ të luftëtarëve të Hamasit që dalin papritmas nga tunelet e fshehura për të shkatërruar automjetet – përpara se të zhduken përsëri nën tokë.
IOF ka hyrë në qytetin e Gazës, duke përparuar disa kilometra gjatë muajit, por ende nuk ka treguar asnjë provë serioze deri më sot se është përballur me forcat e Hamasit dhe as nuk ka eliminuar një numër të konsiderueshëm prej tyre. Pse?
E thënë thjesht, izraelitët po luftojnë një model lufte konvencionale (një “grusht” i blinduar që shtrihet përpara nën mbështetje masive ajrore). Por kontradikta me këtë model është haptazi e dukshme: të ashtuquajturit “armik” në terren janë thjesht civilë, të cilët po vdesin në një numër të tmerrshëm, ndërsa forcat e Hamasit mbeten të paprekura, thellë nën tokë. Edhe këtu qëndron infrastruktura e Hamasit.
Kontradiktat e natyrshme të kësaj qasjeje qëndrojnë të rrënjosura në evolucionin e IOF-së gjatë dekadave për t’u bërë një forcë policore kuazi-koloniale, e përdorur për të kontrolluar okupimin përmes vektorëve binjakë të forcës masive, plus mbrojtjes absolute të forcës. Nuk është sekret se IOF ka frikë të angazhohet në luftime dorë më dorë me njësitë e Hamasit në kompleksin e tunelit (për të cilin luftëtarët e tyre nuk janë përshtatur). Pra, në vend të kësaj, ne kemi një shfaqje të automjeteve të blinduara që parakalojnë në sipërfaqe, së bashku me pretendimet kryesisht të pabazuara të IOF për dëmet e shkaktuara në Hamas.
Kontradikta më e dukshme është pretendimi i kabinetit izraelit se presionet ushtarake pothuajse inekzistente ndaj Hamasit në vetvete, po krijojnë kushtet për lirimin e pengjeve; ndërsa presioni i vërtetë — sulmet e pandërprera ajrore — që po shkatërrojnë popullsinë civile dhe infrastrukturën e saj (spitalet, shkollat, furrat e bukës dhe kampet e refugjatëve), po lehtëson një Nakba të dytë — më shumë se çdo lirim pengjesh.
Ndoshta Hamasi do të lirojë më shumë pengje (të llogaritura në aspektin e synimeve të tij strategjike). Nëse po, kjo ka të ngjarë të interpretohet – gabimisht – si Hamasi që ndjen dhimbje. Prandaj, mund të nxirret përfundimi se bombardimet me qilim ‘funksionojnë’. Siç përshkruan Zvi Bar’el në të përditshmen liberale izraelite, Haaretz:
“Sipas konceptit të Izraelit, kriza humanitare është pjesë e një arsenali në dispozicion të tij, i cili mund të përdoret jo vetëm si një mjet pazari në negociatat për lirimin e pengjeve. Roli i saj është të ngrejë në ndërgjegjen palestineze dënimin apokaliptik me të cilin përballet kushdo që tani e tutje guxoi të sfidonte Izraelin. Ky është një vazhdimësi e konceptit strategjik të rrënjosur thellë, sipas të cilit vuajtja humanitare mund të sjellë përfitime të lidhura me sigurinë.
Më e rëndësishmja, kriza humanitare në Gaza tani i jep Izraelit një levë diplomatike, e cila përfshin marrjen e lëshimeve.Mbi të gjitha, ajo përfshin një zhgënjim të nxitimit amerikan për të arritur një zgjidhje me dy shtete.”
Prandaj, logjika e pashmangshme e kësaj analize është të vazhdohet me status quo-në: nëse nuk po funksionon në lidhje me lirimin e pengjeve ose degradimin e Hamasit, ajo mund t’i paraqitet publikut izraelit si ‘duke punuar’ duke detyruar civilët të largohen nga vendet e tyre të shkatërruara. komunitetet (ajo që Dichter e quan “Gaza Nakba”).
Me “Doktrinën Nakba” që po pushton, kushtet kaq të favorshme për lirimin e pengjeve (të cilat Hamasi i predikon një armëpushim të gjatë dhe furnizime humanitare) shkrihen. IOF mund të ketë njërën ose tjetrën: ose shkatërrim të vazhdueshëm, ose kushte për lirimin e pengjeve. (Duket se kabineti ka zgjedhur të parën.)
Dilema tjetër (më e thellë) është se presionet ndërkombëtare për një armëpushim (dhe lirim të pengjeve) po grumbullohen. Koha është e shkurtër dhe operacioni ushtarak mund të kërkohet të ndërpritet. Çështja për kabinetin Netanyahu është — pasi të ndalet — a do të jetë e mundur të rifillojnë masakrat e civilëve dhe presionet e Gazës Nakba?
Në këtë kontekst, ndjenja popullore izraelite – edhe në mesin e ish-liberalëve – po shkon drejt një Nakba të Madhe. Gaza është nën presionin e Nakba. Kështu është edhe Bregu Perëndimor, ndërsa dhuna e kolonëve kundër palestinezëve rritet. Edhe një “liberal” si ish-udhëheqësi i opozitës Lapid tani pajtohet se “kolonët” në Bregun Perëndimor të pushtuar nuk janë aspak “kolonues”, pasi toka nuk është veçse “toka biblike e Izraelit”.
“Ambiciet” e Nakba po zgjerohen edhe në Libanin e Jugut (deri në lumin Litani). Anëtarët radikalë të qeverisë së Netanyahut thonë se izraelitët nuk do të kthehen kurrë në kibutin ngjitur me Libanin, pa largimin e Hezbollahut nga zona kufitare.
Pra, dëgjohet thirrja për “Izraelin” për të ‘marrë’ Libanin deri në Litani (një burim kryesor i ujit) — dhe ‘në mënyrë të sigurt’ forcat ajrore izraelite kanë filluar të operojnë deri në 40 km brenda Libanit. Anëtarët e kabinetit tani flasin hapur se IOF duhet ta kthejë vëmendjen te Hezbollahu pasi Hamasi të jetë ‘zhdukur’.
Kufiri verior në mënyrë të pashmangshme po nxehet. Hezbollahu po përdor armët e tij më të sofistikuara dhe më vdekjeprurëse kundër pozicioneve të IOF në “Izraelin” verior, ndërsa ‘rregullat’ e angazhimit mjegullohen vazhdimisht. Dhe “Izraeli” po përgjigjet, me sulme që po zhvendosen gjithnjë e më thellë në Libanin e Jugut (gjoja për të goditur infrastrukturën e pasme të Hezbollahut).
Mbrëmë, kabineti izraelit i luftës votoi për goditjen e madhe ndaj Hezbollahut, por Netanyahu nuk pranoi. SHBA thuhet se dyshon se “Izraeli” po provokon Hezbollahun, duke shpresuar të joshë SHBA-në në një luftë kundër Libanit.
Qartë, Shtëpia e Bardhë po përpiqet të shmangë rrëshqitjen drejt luftës së plotë rajonale, pasi si fronti libanez ashtu edhe ai irakian po nxehet: Të dielën, lëvizjet irakiane qëlluan përsëri me raketa bazën amerikane në Shaddadi.
“Izraeli” po e ndjen krizën e tanishme si një rrezik ekzistencial, por edhe një “mundësi” – një mundësi për të vendosur “Izraelin” në “tokat e tij biblike” për një afat të gjatë. Nuk ka asnjë gabim – ky është drejtimi i lëvizjes së ndjenjave popullore izraelite, nga krahu i majtë dhe i djathtë, drejt eskatologjisë së përgjakshme.
Siç shkroi një komentator i shquar izraelit pas shikimit të filmit (të paargumentuar) 47-minutësh të IOF mbi ngjarjet e 7 tetorit:
“Pasi pashë filmin nuk kam dhembshuri për asnjë person në Gaza, as një grua, as një fëmijë dhe sigurisht as një burrë. Të gjithë meritojnë një vdekje të dhimbshme, të gjithë ishit bashkëpunëtorë në këtë masakër. Shpresoj që të mos mbetet askush i gjallë në Gaza, pikë!… Jam i sigurt se Zoti juaj ju përbuz, ka turp për ju dhe do t’ju djegë në ferr, ashtu siç po ju bën tani IDF”.
‘Fisi i Amalekut’ sot citohet gjerësisht. (Mbreti Saul, në Librin e parë të Samuelit, urdhëron Samuelin të vrasë çdo person nga Amalekitët: “Mos i kurseni; vritni burra dhe gra, fëmijë dhe foshnja, bagëti dhe dele, deve dhe gomarë”).
Ndërsa humori izraelit ndryshon sipas Biblës, kështu rritet zemërimi i shumicës globale. Dhe kështu myslimanët e shohin krizën si një luftë civilizimi pa kompromis — Perëndimi kundër “neve”.
Dy konferencat shoqëruese — Liga Arabe dhe OIC (të mbajtura njëkohësisht në Riad) — nënvizuan rënien e plotë të imazhit të “Izraelit” në të gjithë botën islame. Shpërthimi i zemërimit dhe pasionit ishte i dukshëm dhe po metamorfozon politikën e re globale.
Në Perëndim, zemërimi po copëton strukturat kryesore politike dhe po shkakton konvulsione të gjera. Protestat globale janë masive.
Kështu, ndërsa “Izraeli” lëviz drejt një “Izraeli të Madh” biblik, bota islame bëhet gjithnjë e më pa kompromis. Ndonëse konferencat nuk ranë dakord për ndonjë plan veprimi, imazhi i Presidentit Raisi i ulur pranë MbS; dhe se të dy presidentët Erdogan dhe Assad po bashkoheshin në konferencë, po arrestonte.
Implikimi strategjik është i mprehtë: izraelitët tani heqin dorë nga rreziqet e të jetuarit me muslimanët dhe ndjenja është plotësisht reciproke nga palestinezët ndaj zelotisë hebraike. Paradigma e vjetër për një zgjidhje politike është bërë e vjetëruar.
Mendimet e përmendura në këtë artikull nuk pasqyrojnë domosdoshmërisht mendimin e gazetes./ Al Mayadeen/GazetaImpakt
