Nga: Dr Ramzy Baroud
“(Tutsit) janë buburreca. Ne do të të vrasim”.
Arabët janë si “buburrecat e droguar në një shishe”.
Citimi i parë ishte një rresht i përsëritur shpesh nga Radio Télévision Libre des Mille Collines, një stacion radiofonik ruandez, i cili fajësohet kryesisht për nxitjen e urrejtjes ndaj popullit Tutsi.
E dyta është nga ish-shefi i shtabit të ushtrisë izraelite, gjeneral Rafael Eitan, në vitin 1983, duke folur në një komitet të parlamentit izraelit.
Stacioni radiofonik i mbushur me urrejtje të Ruandës funksionoi vetëm për një vit (1993-94), megjithatë rezultati i nxitjes së tij rezultoi në një nga episodet më të trishtuara dhe më tragjike në historinë moderne njerëzore: gjenocidin e Tutsis.
Krahasoni ‘Gjenocidin në Radio’ me propagandën masive izraelite-SHBA-Perëndimore, duke dehumanizuar palestinezët pothuajse me gjuhë identike me atë të përdorur nga mediat Hutu.
Shumë duket se harrojnë se, shumë kohë përpara luftës së Gazës, më 7 tetor, dhe madje shumë kohë përpara krijimit të vetë Izraelit në vitin 1948, diskursi sionist-izraelit ka qenë gjithmonë ai i racizmit, dehumanizimit, fshirjes dhe nganjëherë, gjenocidit të plotë.
Nëse dikush do të zgjidhte rastësisht një periudhë të historisë izraelite për të shqyrtuar diskursin politik që buron nga zyrtarët, institucionet dhe madje edhe intelektualët izraelitë, duhet të nxirret i njëjti përfundim: Izraeli ka ndërtuar gjithmonë një tregim nxitjeje dhe urrejtjeje, duke bërë kështu një rast të vazhdueshëm për gjenocidin e palestinezëve.
Vetëm kohët e fundit, ky qëllim gjenocidal po bëhet i dukshëm për shumë njerëz.
“Ekziston një rrezik gjenocidi kundër popullit palestinez”, thanë ekspertët e OKB-së në një deklaratë më 19 tetor. Por ky ‘rrezik gjenocidi’ nuk lind nga ngjarjet e fundit.
Në të vërtetë, veprimet efektive politike ose ushtarake kudo në botë vështirë se ndodhin pa një veprim dhe gjuhe që lehtëson, racionalizon dhe justifikon ato veprime. Perceptimi i Izraelit për palestinezët është një ilustrim i përsosur i këtij pretendimi.
Para krijimit të Izraelit, sionistët mohuan vetë ekzistencën e palestinezëve. Shumë ende e bëjnë.
Kur është kështu, logjikisht nxirret një përfundim se Izraeli, në mendjen e tij kolektive, nuk mund të jetë moralisht fajtor për vrasjen e atyre që nuk kanë ekzistuar kurrë në radhë të parë.
Edhe kur palestinezët përfshihen në diskursin politik izraelit, ata bëhen “kafshë gjakatare”, “terroristë” ose “buburreca të droguara në një shishe”.
Do të ishte shumë e përshtatshme për ta etiketuar këtë si thjesht “raciste”. Megjithëse racizmi është në punë këtu, kjo ndjenjë e supremacisë racore nuk ekziston vetëm për të ruajtur një rend socio-politik, në të cilin izraelitët janë zotër dhe palestinezët janë bujkrobër. Është shumë më komplekse.
Sapo luftëtarët palestinezë nga Gaza kaluan në kufirin jugor të Izraelit, duke vrarë qindra, asnjë politikan, analist apo intelektual i zakonshëm izraelit nuk dukej i interesuar në kontekstin e aktit të guximshëm.
Gjuha e përdorur pas 7 tetorit nga izraelitët, por edhe nga shumë amerikanë, krijoi atmosferën e nevojshme për përgjigjen e egër izraelite që pasoi.
Numri i palestinezëve të vrarë në tetë ditët e para të luftës izraelite kundër Gazës thuhet se ka tejkaluar numrin e viktimave që u vranë gjatë luftës më të gjatë dhe më shkatërruese izraelite në Rrip, të quajtur “Buza Mbrojtëse”, në 2014.
Sipas DCI–Palestinë, një fëmijë palestinez vritet çdo 15 minuta dhe, sipas Ministrisë palestineze të Shëndetësisë, mbi 70% e të gjitha viktimave të Gazës janë gra dhe fëmijë.
Për Izraelin, asnjë nga këto fakte nuk ka rëndësi. Në mendjen e Presidentit izraelit, Isaac Herzog, i perceptuar shpesh si një “i moderuar”, “retorika për civilët që nuk janë të përfshirë (është) absolutisht e pavërtetë”. Ata janë objektiva legjitimë, thjesht sepse “mund të ngriheshin, ata mund të kishin luftuar kundër atij regjimi të lig”, tha ai, duke iu referuar Hamasit.
Prandaj, sipas Herzog, “Është një komb i tërë atje ai që është përgjegjës, i cili premtoi shpagim.
Ariel Kallner, një anëtar i partisë Likud të kryeministrit Benjamin Netanyahu, shpjegoi qëllimin e Izraelit pas luftës së Gazës. “Për momentin, një gol: Nakba! Një Nakbe që do të errësojë Nakben e vitit 1948”, tha ai.
E njëjta ndjenjë u përcoll nga Ministri izraelit i Mbrojtjes, Yoav Gallant, njeriu përgjegjës për përkthimin e deklaratës së luftës të Izraelit në një plan veprimi: “Ne po luftojmë kafshët njerëzore dhe do të veprojmë në përputhje me rrethanat”, tha ai më 9 tetor.
“Prandaj”, këtu, do të thoshte se “nuk do të ketë energji elektrike, ushqim, karburant. Gjithçka është e mbyllur”, dhe, sigurisht, mijëra civilë të vdekur.
Meqenëse autoritetet më të larta politike të Izraelit kanë deklaruar tashmë se të gjithë palestinezët janë kolektivisht përgjegjës për ngjarjet e 7 tetorit, kjo do të thotë se të gjithë palestinezët janë, sipas vlerësimit të Gallant, “kafshë njerëzore”, që nuk meritojnë asnjë mëshirë.
Pritej që mbështetësit e Izraelit në SHBA dhe vende të tjera perëndimore t’i bashkoheshin korit, duke përdorur gjithashtu gjuhën më të dhunshme dhe çnjerëzore, duke çimentuar rrjedhën kryesore të diskursit politik izraelit midis njerëzve të zakonshëm.
Kandidatja për presidente amerikane, Nikki Haley, i tha Fox News më 10 tetor se sulmi i Hamasit nuk ishte vetëm ndaj Izraelit, por “është një sulm ndaj Amerikës”. Pikërisht atëherë ajo bëri deklaratën e saj të keqe, ndërsa shikonte drejtpërdrejt kamerën, “Netanyahu, mbaroji, mbaroji (…) mbaroji!”
Megjithëse presidenti i SHBA-së, Joe Biden dhe Sekretari i tij i Shtetit, Antony Blinken, nuk përdorën saktësisht të njëjtat fjalë, ata të dy bënë krahasime midis ngjarjeve të 7 tetorit dhe sulmeve terroriste të 11 shtatorit. Kuptimi pas kësaj nuk kërkon shtjellim.
Nga ana e tij, senatori amerikan, Lindsey Graham, mblodhi mbështetësit konservatorë dhe fetarë amerikanë, duke deklaruar më 11 tetor, gjithashtu në Fox News, “Ne jemi në një luftë fetare këtu. Bëj çfarëdo dreqin që duhet të bësh. Rrafshoni vendin”.
Shumë më tepër, një gjuhë po aq e keqe ishte, dhe vazhdon, të shqiptohet. Rezultati po transmetohet rreth kohës. Izraeli po “përfundon” popullsinë civile të Gazës; po ‘rrafshon’ mijëra shtëpi, xhami, spitale, kisha dhe shkolla. Në të vërtetë, ajo po prodhon një episod tjetër të dhimbshëm të Nakbes.
Nga “Palestinezët nuk ekzistonin” (1969) e Golda Meir-it, tek Menahem Begin, palestinezët janë “bisha që ecin me dy këmbë” (1982), tek “Palestinezët janë si kafshët, ata nuk janë njerëz” (2013) të Eli Ben Dahan-it, deri te shumë referenca të tjera raciste dhe çnjerëzore, diskursi sionist mbetet i pandryshuar.
Tani, të gjitha po bashkohen, gjuha dhe veprimi janë në harmoni të përsosur. Ndoshta, është koha që të fillojmë t’i kushtojmë vëmendje mënyrës sesi gjuha gjenocidale e Izraelit përkthehet në një gjenocid aktual në terren. Mjerisht, për mijëra civilë palestinezë, ky ndërgjegjësim është thjesht tepër vonë./GazetaImpakt/
