Nga Cassiem Khan
Gjenocidi që po ndodh në Rripin e Gazës ka demaskuar sërish pushtuesit sionistë dhe ka ngritur pikëpyetje në lidhje me të drejtën e ekzistencës së entitetit të paligjshëm që ata pretendojnë se rrjedh nga Bibla. Kjo e drejtë fetare e thirrur nga sionistët që prej 7 tetorit është sfiduar dhe zhvlerësuar me sukses nga qytetarët në të gjitha qytetet kryesore të ish-fuqive koloniale.
Lëvizjet anti-aparteid në Evropë dhe në Amerikë e kuptuan natyrën përçarëse, shkatërruese dhe brutale të shtetit të aparteidit në Afrikën e Jugut dhe nuk u prekën nga pretendimi se aparteidi Afrika e Jugut ishte konceptuar dhe bazuar në vlerat e krishtera.
Regjimet shtypëse në Afrikën e Jugut të vjetër dhe Izraelin aktual thërrasin fenë për të justifikuar ekzistencën e tyre, por a ka rol feja për të luajtur në luftën për çlirim në Palestinë?
Grupet fetare në Afrikën e Jugut luajtën një rol të rëndësishëm për t’i dhënë fund regjimit të aparteidit. Kritikët mund të kenë të drejtë në analizën e tyre se disa grupe fetare ose ishin bashkëpunëtorë në shumicën e sundimit të aparteidit, ose ata mbërritën vonë dhe pa frymë në luftën për çlirim në Afrikën e Jugut. Ndershmëria politike nuk ka pse të jetë një oksimoron, veçanërisht nëse aktiviteti juaj politik është revolucionar, atëherë ndershmëria bëhet një parim i luftës.
Kjo ndershmëri do të kërkojë një dallim midis aktiviteteve të rezistencës së grupeve fetare. Myslimanët mbërritën si skllevër dhe të burgosur politikë në trupat e anijeve koloniale holandeze në Kepin, kur pjesa tjetër e vendit dhe njerëzit e tij nuk ishin ende të kolonizuar.
Faltoret përreth Cape Town dëshmojnë për betejat e udhëheqësve fetarë myslimanë kundër kolonialistëve holandezë. Këta udhëheqës fetarë arritën në këtë fushë të rezistencës me përvojë, zell dhe qartësi ideologjike. Kështu bëri edhe Izzedine al Qassam (vd 1935), një udhëheqës fetar mysliman në Palestinën e pushtuar, pas të cilit është emëruar krahu ushtarak i grupit të rezistencës Hamas.
Lufta e tij e armatosur kundër pushtimit sionist ishte në krye të rrugës, para vitit 1948, kur grupet laike dhe socialiste në Palestinë as që ishin konceptuar. Të qenit i pranishëm në fushën e luftës dhe në kohën e duhur dhe të bësh sakrificën përfundimtare ka rëndësi. Megjithatë, muslimanët akuzohen se janë një forcë reaksionare që erdhi me vonesë dhe pa shumë për të ofruar në luftën për çlirim në Palestinë dhe Afrikën e Jugut.
Sekularistët, nacionalistët, socialistët dhe marksistët nuk kanë monopol mbi betejat revolucionare. Shumica e betejave antikoloniale në vendet me shumicë myslimane kanë ekspozuar tashmë se si sakrificat, martirët dhe zërat e muslimanëve u shtypën nga këto grupe pas pavarësisë. nArgumenti binar progresiv-reaksionar është një formë mashtrimi që synon t’u mohojë muslimanëve një zë dhe një hapësirë legjitime për të marrë pjesë dhe udhëhequr betejat revolucionare.
Çdo formacion politik dhe pozicionet e tij ideologjike i nënshtrohen rishikimit si në formë ashtu edhe në përmbajtje. Sekularistët mbështeten në argumentin kolonial se vetëm muslimanët kanë një botëkuptim të vjetëruar dhe se ata duhet të udhëhiqen nga ideologji që janë “moderne, të hapura dhe gjithëpërfshirëse”. Solidariteti me popullin e Palestinës është i mbushur me këto mashtrime dhe debate.
Ka një slogan popullor që qarkullon: “Nuk duhet të jesh musliman për të mbështetur Palestinën, thjesht duhet të jesh njeri”. Do të ishte interesante të zbulohej se kush e shpiku këtë slogan dhe cili ishte saktësisht motivimi i tyre përtej të dukshmes për të kërkuar një bazë më të gjerë mbështetjeje. Një analizë kritike e këtij slogani mund të vërë në dyshim humanizmin e muslimanëve. Por mund të nënkuptojë gjithashtu se solidariteti me popullin palestinez është i besueshëm vetëm kur nuk udhëhiqet nga myslimanët.
Edhe pse është pikërisht humanizmi dhe ideologjia e muslimanëve që i sjell ata në fushën e luftës, në vendin e rezistencës me një kuptim të qartë të natyrës, karakteristikave dhe skemave të shtypësit dhe me strategji të qarta se si të përballen me kolonët. , okupatori, racistët dhe sionistët. Mjerisht, shumë që pretendojnë se janë laikë, kanë emra myslimanë, vijnë nga shtëpitë myslimane, madje falen në xhami, por duan të censurojnë dhe heshtin bashkëmoshatarët myslimanë, parullat arabe të cilat u duken të pakëndshëm.
Allahu Ekber është një thirrje beteje, që i thotë shtypësit, që të mendosh se je i madh sepse ke bomba, armë, dronë, avionë luftarakë, polici, media dhe ushtri, por Zoti është më i madh se ju. I njëjti Zot që thotë në Kur’an (libër për të gjithë njerëzimin), se të luftosh për çështjen e Tij është të luftosh në kauzën e të shtypurve.
Dy fjalë Allahu Ekber, ja sa lehtë dhe thjesht mobilizohen muslimanët për të vepruar kundër shtypjes. Kjo kërkon respekt dhe admirim dhe jo censurë. Myslimanët që protestojnë në solidaritet me palestinezët që valëvisin flamujt e Hamasit dhe Hezbollahut dhe thërrasin slogane si Al Mawt to Israeel (Vdekje Izraelit), Rroftë Hamasi dhe Rroftë Hezbollahu, dënohen për promovimin e gjuhës së urrejtjes.
Forcat okupuese izraelite dhe kolonët kryejnë krime të tmerrshme çdo ditë. Nëse brutaliteti i kësaj është i humbur në mendjet e klasës së mesme që jetojnë jetë të rehatshme në periferi, le të zhytet shembulli i mëposhtëm. Një kolon ka goditur me thikë një nënë palestineze shtatzënë. Kjo duhet të jetë e mjaftueshme për t’ju tronditur në veprim. Veprim – jo slogane. Gjenocidi në Gaza kërkon veprim, por laikët dhe disa protestues mendjemprehtë duan të censurojnë disa fjalë të ashpra drejtuar sionistëve.
Kolonët sionistë dhe komuniteti i tyre ndërkombëtar i ish-kolonizuesve mësuan më 7 tetor, kur palestinezët thyen zinxhirët e tyre dhe shkatërruan muret e aparteidit, se ata erdhën me plumba, bomba dhe granata dore duke luftuar për çlirimin e tyre. Ata nuk po debatojnë për slogane politikisht korrekte. Solidaritet do të thotë të qëndrosh në mënyrë të barabartë me të shtypurit, të ndjesh dhimbjen e tyre dhe të rezistosh sikur të kesh pësuar të njëjtën humbje. Myslimanët nuk do të censurohen në mbështetjen e tyre për popullin e Palestinës./Gazetaimpakt/presstv
