Çdo palestinez i vrarë nga IDF do të përdoret nga Hamasi si martir për të trazuar botën arabe
Nga A. S. Dulat
Amarjit Singh Dulat është një ish-kreu i Krahut të Kërkimit dhe Analizës (R&AW), agjencisë së jashtme të inteligjencës së Indisë. Pas daljes në pension, ai u emërua këshilltar për Kashmirin në Zyrën e Kryeministrit dhe shërbeu atje nga janari 2001 deri në maj 2004. Ai ishte autor i disa librave, duke përfshirë “Kashmir: Vitet Vajpayee”, botuar në 2015.
Që nga themelimi i Izraelit në 1948, Tel Avivi nuk kishte pësuar një sulm kaq të guximshëm në tokën e tij sa ai i kryer nga grupi militant palestinez islamik Hamas më 7 tetor, i cili ishte më tronditës se Lufta e Yom Kipurit e 1973.
Fakti që Hamasi kishte planifikuar një sulm kaq masiv nga toka, deti dhe ajri dhe arriti të shmangte zbulimin tregon për një dështim masiv të inteligjencës nga Izraeli.
Hamasi dukej se kishte njohuri më të mira për ngjarjet brenda vendit sesa agjencia e famshme e inteligjencës izraelite Mossad për atë që po ndodhte në Gaza. Kryeministri i Izraelit, “Z. Siguria” Benjamin Netanyahu, me siguri ka pësuar një goditje nga e cila mund të mos jetë në gjendje të rikuperohet në planin afatgjatë.
Kur Netanyahu erdhi në pushtet për herë të tretë dhjetorin e kaluar me mbështetjen e partive të krahut të djathtë të vendit, gjeneralët në shërbim dhe në pension të ushtrisë izraelite shprehën shqetësimin se një koalicion i tillë mund të çonte në luftë civile në vend. Kjo nuk ka ndodhur deri më tani, por ndarja dhe protestat me muaj kundër politikave të Netanyahu sigurisht që e inkurajuan Hamasin për të kryer goditjet e tij të rrufeshme.
Vetë fakti që Izraeli duhej të shpallte zyrtarisht luftën ishte një nxitës moral për Hamasin, i cili ka qenë në luftë me shtetin hebre që nga fillimi i tij kur intifada e parë, ose kryengritja palestineze, filloi në Gaza në dhjetor 1987. Bota mund të jetë i tronditur nga mizoria e papërshkrueshme e sulmit të tetorit nga Hamasi, por grupi palestinez ka shumë të ngjarë të jetë krenar për arritjen e tij.
Fakti që mijëra civilë palestinezë kanë humbur jetën në konflikt ndoshta nuk e shqetëson shumë Hamasin. Ata ka të ngjarë të shpallen dëshmorë – dhe kur jeni të përgatitur të vdisni për kauzën tuaj, ju jeni automatikisht më i madh se armiku juaj. Deri më tani, autoritetet palestineze thonë se kanë humbur numrin e të vdekurve, por është mbi 14,000, nga të cilët më shumë se gjysma besohet të jenë gra dhe fëmijë.
Efraim Halevy, karriera e të cilit si drejtori i nëntë i Mossad-it u shtri nga viti 1998 deri në 2002, kërkoi kujdes ndërsa Izraeli filloi luften për të shkatërruar Hamasin. Ai paralajmëroi se ndërsa Izraeli po hynte në një gjendje të shtuar të jashtëzakonshme, rezervistët ishin brenda të drejtës së tyre për të refuzuar të shërbenin në shenjë proteste kundër reformave të planifikuara gjyqësore të kryeministrit Netanyahu.
Halevy, i cili ishte një i besuar i kryeministrit të vrarë izraelit Yitzhak Rabin dhe luajti një rol kyç në traktatin e paqes Izrael-Jordan në tetor 1994, ka qenë gjithmonë në favor të negociatave me Hamasin. Ai vazhdimisht ka pohuar se Hamasi as nuk mund të shkatërrohej . Halevy, një nip i filozofit të shekullit të 20-të, Isaiah Berlin (1909-1997), refuzoi të pranonte Netanyahun si udhëheqës të vendit. Shefat e sigurimit të Izraelit e kuptojnë gjithashtu se shkatërrimi i Hamasit është përtej aftësive të tyre. Siç tha gazetari dhe autori izraelit Gideon Levy, dhuna kurrë nuk do t’i japë fund problemeve izraelite.
Nuk dihet shumë për funksionimin e brendshëm të Hamasit, i cili mbetet jashtëzakonisht i fshehtë. Ajo që dihet, megjithatë, është se qëllimet e saj janë hakmarrja kundër Izraelit dhe ndëshkimi i tij, si dhe lirimi i palestinezëve që lëngojnë në burgjet izraelite. Megjithatë, një nga objektivat kryesore të sulmit të Hamasit të tetorit ishte rrëzimi i Marrëveshjeve të Abrahamit, udhërrëfyesve të normalizimit diplomatik të nënshkruara midis Izraelit dhe botës arabe në vitin 2020 dhe të ndërmjetësuara nga SHBA.
Palestina mbetet një çështje kryesore e ndjeshme në botën arabe. Edhe para sulmeve të 7 tetorit dhe hakmarrjes në vazhdim, armiqësitë ishin rritur midis Izraelit dhe Bregut Perëndimor, veçanërisht në xhaminë Al-Aksa në Jerusalem, vendi i tretë më i shenjtë në Islam, ku palestinezët sulmohen dhe keqtrajtohen rregullisht nga siguria izraelite. pikat e forta. Çështjet si vrasja e gazetares së Al Jazeera Shireen Abu Akleh nga forcat izraelite kanë mbajtur të ziejnë pakënaqësi të gjerë.
Vendet arabe u bashkuan menjëherë pas bombardimeve pa dallim të Gazës nga Izraeli. Edhe mbretëresha Rania e Jordanisë ka akuzuar Perëndimin për krime lufte. Konflikti ka bashkuar gjithashtu muslimanët në vende të tjera të botës. Hamasi krenohet me përfaqësimin e çështjes palestineze dhe e konsideron veten si një fuqi në rritje në botën arabe.
Gjatë udhëtimit të tij të stuhishëm në Izrael menjëherë pas fillimit të luftës, presidenti i SHBA-së Joe Biden u bëri thirrje izraelitëve që të mos “kapen” nga zemërimi në përgjigje të sulmit të Hamasit. Edhe nëse kjo nuk u përkthye kurrë në përpjekjen e tij për të frenuar veprimet e Izraelit, presidenti i SHBA-së e di se për çfarë po flet. Pas sulmeve terroriste të 11 shtatorit 2001, Uashingtoni nisi luftërat në Afganistan dhe Irak, të cilat doli të ishin gabime masive. Më shumë se 30,000 trupa amerikane morën jetën e tyre pasi shërbyen në Irak dhe Afganistan, mbi trefishin e numrit të vrarë në betejë.
Rrënojat sociale të shkaktuara nga luftërat që SHBA luftuan pas 11 shtatorit çuan në ngritjen e Presidentit Donald Trump në 2016. Një konflikt i zgjeruar në Lindjen e Mesme mund ta ndihmojë atë të kthehet në pushtet në zgjedhjet presidenciale të SHBA-së të vitit të ardhshëm.
Lufta aktuale Izrael-Hamas ka të gjitha kushtet për një konflikt të tillë afatgjatë – ose një fazë të re, afatgjatë të një konflikti që ka zier dhe ndezur për dekada. Në javët e fundit, Izraeli ka pretenduar vrasjen e tre komandantëve të Hamasit. Në Afganistan, gjithashtu, Perëndimi vazhdoi të pretendonte se kishte vrarë komandantët talebanë, por fytyrat e reja vazhduan të shfaqeshin. Shtetet e Bashkuara hynë në Afganistan në vitin 2001 me synimin për të rrëzuar talebanët, por kur ata u larguan 20 vjet më vonë, talebanët morën pushtetin, më të fuqishëm se kurrë. Hamasi, gjithashtu, mund të përfundojë më i fuqishëm pas 20 vjetësh.
Çështjet politike nuk mund të fshihen nën qilim dhe duhet të trajtohen politikisht. Qeveritë në mbarë botën shpallin se nuk do të negociojnë kurrë me të keqen. E megjithatë ata gjithmonë kanë dhe gjithmonë do të kenë, mbi të gjitha Izraeli. Asnjë konflikt, sado i përgjakshëm, i lashtë apo i vështirë, nuk është i paqëndrueshëm.
Së fundmi, Izraeli dhe Hamasi kanë arritur një marrëveshje për lirimin e pengjeve, sipas së cilës 50 personat e rrëmbyer gjatë sulmit të 7 tetorit do të lirohen gjatë një pauze humanitare katër-ditore.
Çelësi për këtë marrëveshje ishte ndërmjetësimi i Katarit, një aleat i SHBA-së dhe në një farë kuptimi, ruajtësi i ndërgjegjes së botës arabe. Në të kaluarën, Doha kishte arritur marrëveshjen me talebanët dhe kishte ndihmuar forcat amerikane të largoheshin nga Afganistani përpara se të mbërrinin talebanët. Kohët e fundit, Katari luajti një rol të rëndësishëm në shkëmbimin e të burgosurve midis SHBA-së dhe Iranit.
Pas pauzës katër-ditore, IDF është zotuar të vazhdojë sulmet e saj në Gaza, por nëse do të arrihet një marrëveshje afatgjatë paqeje, Katari ka të ngjarë të luajë një rol jetik në të.
SHBA e ka mbështetur gjithmonë Izraelin, por nuk ka respekt të madh për kryeministrin Netanyahu. Biden ka qenë i zhgënjyer që Netanyahu u kthye në Marrëveshjet e Oslos të vitit 1993 dhe hoqi dorë nga formula e dy shteteve për të zgjidhur çështjen palestineze. Sot, Marrëveshjet e Oslos kanë vdekur prej kohësh dhe mund të mos jenë më të rëndësishme.
Mendimtari i madh palestinez, Eduard Said (1935-2003) e pa gjithmonë fatin e banorëve hebrenj dhe johebrenj të Palestinës të lidhur pazgjidhshmërisht. Ne duhet ta dëgjojmë Saidin sot. /RT/GazetaImpakt
