Nga Robert Inlakesh
Me regjimin sionist si përfaqësues të tij, qeveria amerikane po ndjek një politikë të përpjekjes për të shtypur të gjithë popullsinë e Gazës me besimin se kjo do të shkaktojë një disfatë strategjike në Boshtin rajonal të Rezistencës. Kjo strategji përfaqëson atë që mund të jetë oferta përfundimtare e Washingtonit për të rivendosur dominimin amerikan mbi Azinë Perëndimore dhe për të çmontuar forcat qeverisëse autoktone në rajon.
Kur flasim për Perëndimin kolektiv, ne me të vërtetë po diskutojmë një perandori tiranike me selinë e saj në Uashington DC. Tashmë duhet të jetë e qartë se kombet europiane nuk janë të pavarura në asnjë kuptim të plotë dhe interesat e zyrtarëve të tyre qeverisës janë ato të elitave të korporatave. Izraelitët janë gjithashtu në këtë tufë dhe, me sa duket, mbajnë pushtet të konsiderueshëm nëpërmjet fushatave të tyre të gjera të lobimit shumëkombëshe, por në këtë rast janë bërë forca e përshtatshme përfaqësuese dhe një qen sulmues për të provuar një pikë për Jugun Global.
Nëse dikush do të shikojë mega-korporatat në Perëndim, si Vanguard dhe Blackrock për të përmendur disa, shpejt bëhet e qartë se interesat e tyre janë në thelb të ndërthurura, pasi ato fjalë për fjalë zotërojnë njëri-tjetrin dhe për këtë arsye po punojnë për suksesin e tyre kolektiv, si mega-korporata.
Pse flasim për mega-korporatat kur vlerësojmë politikën e jashtme të SHBA-së në Azinë Perëndimore? Sepse “Perëndimi” siç e dimë nuk është gjë tjetër veçse fillimi i një koleksioni mega-korporatash. Zgjedhjet e saj demokratike janë zbuluar të rreme, pasi të gjithë kandidatët e mundshëm punojnë për klasën e donatorëve dhe jo për njerëzit që votojnë për ta. Edhe ekspertët që politikanët perëndimorë u besojnë për të formuar politikën për ta financohen drejtpërdrejt nga të njëjtat elita të korporatave, me çdo institut të madh kërkimor që ndihmon në përcaktimin e opinioneve të këshilltarëve që janë në të njëjtën listë pagash. Nëse do të shohim modusin e ri të Forumit Ekonomik Botëror (WEF), do të shohim se “Kapitalizmi i palëve të interesuara” është tani shija e ditës. Kapitalizmi i palëve të interesuara në thelb u lejon korporatave të ndikojnë hapur në normat sociale dhe të formësojnë politikën e brendshme dhe të jashtme.
Partneriteti për Infrastrukturën dhe Investimet Globale (PGII), i cili shërben si përgjigje e SHBA-së ndaj Iniciativës së Rrugës së Re të Kinës, varet nga lejimi i korporatave që të zënë vendin e drejtimit siç propozohet nga WEF për shembull. Ky është evolucioni natyror i Perandorisë Perëndimore, e cila ka arritur të qetësojë popullsinë që jeton nën kontrollin tiranik të elitave kapitaliste. Ata e argëtojnë dëshirën e tyre në rritje për angazhim politik përmes çështjeve përçarëse politike të nivelit sipërfaqësor; zakonisht duke armatosur politikat e identitetit që rezultojnë në “argumente pulash ose vezësh”, duke mos shkaktuar asnjë ndryshim të prekshëm në sistemet politike të kombeve perëndimore.
Projekti sionist erdhi si rezultat i antisemitizmit europian dhe shërbeu si një lëvizje e përsosur politike për të kthyer një konflikt ndër-europian në një aleancë imperialiste. Ajo u promovua në letërsi, pastaj në formën e një lëvizje koloniale, një lloj specifik i epërsisë tipike koloniale europiane, në këtë rast, nocioni i supremacisë së hebrenjve të bardhë i thurur në një nacionalizëm sintetik. Megjithëse ky projekt përfundoi me probleme me elementë të sistemit perandorak perëndimor, përkatësisht britanikët gjatë mandatit të tyre të Palestinës së pushtuar, kjo filloi të ndryshojë në vitin 1956 me pushtimin trepalësh të Egjiptit; që tregoi izraelitët, britanikët dhe francezët të nisin një luftë të përbashkët. Deri në vitin 1967, projekti sionist ishte integruar plotësisht si një anëtar besnik i sistemit perandorak perëndimor dhe tani shërben si një pararojë për Blackrock-un e SHBA-së.
Në vend që t’i shohim politikat e kombeve perëndimore si përfaqësimin e çdo lloj dëshire për t’i shërbyer interesave të punëtorëve që banojnë atje, ne duhet të heqim nocionin se ndonjë nga këto qeveri punon në emër të popujve që banojnë në këto vende. Në vend të kësaj, ato duhet të shihen në të njëjtën mënyrë që janë regjimet si Arabia Saudite dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, në atë që herë pas here mund të marrin parasysh popullsinë e tyre, por në fund i shërbejnë një axhende që funksionon në dobi të elitave despotike në pushtet. Në rastin e perandorive perëndimore, ata ndjekin dominimin global dhe kërkojnë të minojnë vetëvendosjen indigjene, sepse ky përfaqëson kërcënimin e vetëm më të madh për tiraninë e tyre.
Kur Hamasi nisi Operacionin “Stuhia Al-Aksa” më 7 tetor, ai i dha një goditje të fuqishme zemrës së Perandorisë Amerikane, pasi shkatërroi iluzionin e pathyeshmërisë perëndimore dhe shkatërroi axhendën rajonale që po promovohej nga Uashingtoni. Entiteti sionist përdor pajisjet ushtarake më të sofistikuara dhe më të reja perëndimore, punon për të ndarë të gjithë rajonin dhe e detyron atë të përkulet ndaj kërkesave të perandorisë perëndimore. Kjo pajisje u dëshmua e padobishme përballë një force ushtarake autoktone që ishte nën një rrethim gjithëpërfshirës për 17 vjet. Ata shpërbënë ambiciet rajonale të perandorisë perëndimore dhe vizionin e tyre “Lindja e Re e Mesme” që u përvijua nga kryeministri izraelit, Benjamin Netanyahu, në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara në shtator të vitit të kaluar.
Ajo që Hamasi ka bërë që atëherë është gjithashtu shkatërrimi i propagandës që rrethon axhendën globale të perandorisë perëndimore, duke zgjuar gjithashtu një lëvizje kundër luftës në të gjithë Perëndimin kolektiv, me përjashtim të entitetit sionist që ka kanalizuar zemërimin e vërtetë në rritje ndaj tradhtisë së punëtorëve dhe njerëzve. Supozimet raciste për popullin palestinez janë rikthyer për të kafshuar perandorinë perëndimore, dhe po ashtu retorika dehumanizuese që ata besonin se do të funksiononte në një brez të ri që nuk mban të njëjtat paragjykime si brezat e kaluar kur bëhet fjalë për racën/etninë, Fenë.
Duke kuptuar disfatën katastrofike që pësoi për shkak të llogaritjeve të gabuara dhe arrogancës së saj, SHBA-ja tani është e vendosur të shtypë popullin e Gazës nga i cili u ngrit ky akt kundërshtimi. Thjesht fakti që një popullsi prej 2.3 milionë banorësh, shumica e të cilëve janë refugjatë, të vendosur në një kamp përqendrimi vetëm 141 milje katrorë, refuzuan të përkuleshin dhe në vend të kësaj zgjodhën lirinë ose martirizimin, ka shkaktuar atë që Uashingtoni ka vendosur të jetë një gjenocid që sulmojnë të gjithë ata. Ky akt barbar egërsie nuk ka të bëjë vetëm me Gazën, por është një mesazh për të gjithë Boshtin e Rezistencës dhe Jugun më të gjerë global. SHBA po thotë, nëse guxoni të na sfidoni, këtë do t’ju bëjmë ne.
Entiteti sionist është vetëm përfaqësuesi i kësaj lufte dhe populli i Rripit të Gazës duhet të bëhet shembull nga, nën vizionin e perandorisë amerikane. Kur militantët sionistë të krahut të djathtë u sulmuan kundër popullit të Gazës, ishte e qartë se çfarë u dërguan atje për të bërë dhe nëse SHBA nuk do ta miratonte, asgjë nga këto nuk do të kishte ndodhur.
Fatkeqësisht, nuk ka liderë të nivelit të lartë në Perëndim, sepse zyrtarët e qeverisë janë thjesht aktorë të gatshëm në një lojë shahu dhe ata thjesht përfaqësojnë copat e tij në tabelë. Kjo është arsyeja pse ata janë të mendimit se Gaza duhet të mposhtet, ajo duhet të vdesë nga uria, fëmijët dhe gratë e saj duhet të masakrohen, intelekti i saj duhet të pastrohet dhe ajo duhet të kthehet në një shkretëtirë. Nuk është rastësi që dëgjojmë Luftën e Dytë Botërore të thirrur shpesh nga liderët perëndimorë dhe sionistët, sepse ata po i dërgojnë mesazhin botës se po na kthejnë në një epokë ku nuk kishte ligj ndërkombëtar apo kombe të bashkuara, një botë në të cilën Konventat e Gjenevës nuk ishin aty për të parandaluar apo ndëshkuar veprime si hedhja e bombave atomike.
Megjithëse ata mund të mos kërkojnë një rrugë të menjëhershme për një luftë të drejtpërdrejtë me Iranin dhe aleatët e tij, që përbëjnë Boshtin e Rezistencës, duket sikur janë të gatshëm ta rrezikojnë atë për t’i shkaktuar një disfatë popullit palestinez në Gaza. E vetmja karakteristikë tani është ajo që Boshti i Rezistencës do të bëjë për të siguruar që perandoria perëndimore të mposhtet në fushën e betejës së Gazës. SHBA mund të përpiqet të shënojë një fitore me prokurë dhe të imponojë vullnetin e saj në Gazën e pasluftës, duke kufizuar rindërtimin e nevojshëm dëshpërimisht, zgjidhjen politike për territorin dhe futjen e ndihmës, në vend që të imponojë një plan normalizimi, por kjo përfundimisht do të dështojë. Ne jemi në një rrugë drejt një fitoreje vendimtare për njërën apo tjetrën palë në këtë moment dhe e vetmja gjë që do ta ndalojë këtë është nëse SHBA-të e kuptojnë se edhe nëse do të arrinin “fitoren”, do të ishte një fitore jo e merituar dhe do të vendosnin të tërhiqeshin. Megjithatë, arroganca e Perëndimit që e çoi atë në këtë pozicion nuk duket se është zbehur dhe realiteti mund të mos shfaqet kurrë./GazetaImpakt/
