Nga Yvonne Ridley
Palestina polarizon njerëzit, për këtë nuk ka dyshim. Ata që dënojnë palestinezët zakonisht e bëjnë këtë nga besnikëria e tyre e verbër ndaj konceptit të shtetit sionist. Me sfondin e sotëm të antisemitizmit të vërtetë dhe të supozuar, dhe hijen gjithnjë e përhapur të Holokaustit, është e lehtë të shihet pse dikush mund të shkojë së bashku me narracionin bardh e zi se Izraeli është një forcë e mirë dhe Palestina është e keqe.
Sidoqoftë, faktet e ftohta dhe të vështira paraqesin një histori disi të ndryshme: Izraeli u themelua në tokën e vjedhur nga palestinezët, pasi njerëzit autoktonë ishin dëbuar nga shtëpitë e tyre në që ishin nën shënjestër, dhe kushdo që i rezistonte militantëve zionistë paguante me jetën e tyre. Kërkimi i lëvizjes sioniste për një “shtet hebre” ishte forcuar nga deklarata e qeverisë britanike të Balfour në vitin 1917, në të cilën një burrë që nuk kishte as të drejtë morale dhe as ligjore për ta bërë këtë, premtoi me lehtësi tokën në Palestinë për një “shtëpi kombëtare për hebrenjtë “.
Faktet e tilla nuk mund të kundërshtohen, pavarësisht nga disa mashtrime të çmendura të liderëve izraelitë dhe mbështetësve të tyre. Për shembull, ish-kryeministri Golda Meir, deklaroi në mënyrë të turpshme në vitin 1969 se palestinezët “nuk ekzistonin”. KB, sigurisht, themeloi Agjencinë e saj të Ndihmës dhe Punëve për Refugjatët e Palestinës në Lindjen e Afërt (UNRWA) në vitin 1949 posaçërisht për Palestinezët. Tani rezultojnë 5.5 milion refugjatë palestinezë të regjistruar në UNRWA; ata vërtet ekzistojnë.
Pas Luftës së Gjashtë ditëve në vitin 1967, Këshilli i Sigurimit i KB miratoi Rezolutën 242, e cila i bëri thirrje Izraelit të tërhiqej nga toka që kishte marrë gjatë luftimeve, në thelb Bregu Perëndimor, Jeruzalemi Lindor dhe Rripi i Gazës, si dhe Lartësia Siriane e Golanit. Izraeli e injoroi rezolutën dhe kështu filloi pushtimin ushtarak të atyre territoreve që janë në funksion deri më sot. Rezoluta 242 është një nga rreth 200 rezolutat të cilat Izraeli i ka injoruar që nga krijimi i saj në tokën palestineze në 1948. Gjatë gjithë kësaj kohe, palestinezët janë përballur me një sulm gjenocid ndaj vendbanimeve, kulturës dhe identitetit të tyre. Izraeli kryeson tabelën e regjimeve globale të cilat nuk kanë vënë mend ose me qëllim kanë thyer ligje dhe konventa ndërkombëtare.
Vetëm këtë javë, Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu njoftoi me dinjitet planet për të aneksuar pjesë të Bregut Perëndimor të pushtuar nëse ai i fiton Zgjedhjet e Përgjithshme të javës së ardhshme. Një premtim për të imponuar sovranitetin e Izraelit mbi Luginën e pushtuar Jordan dhe Detin e Vdekur verior, ai shpreson, të jetë një fitues i zgjedhjeve, pavarësisht se kjo është një shkelje e ligjit ndërkombëtar. Ai shtoi se ai gjithashtu do të kërkojë të zbatojë sovranitetin mbi të gjitha vendbanimet e paligjshme të Izraelit në pjesën tjetër të Bregut Perëndimor të pushtuar, si dhe “zona të tjera me rëndësi për trashëgiminë tonë.”
Duke pasur parasysh politika të tilla agresive dhe shkatërruese izraelite që nga viti 1948, a është çudi që palestinezët kanë përdorur të drejtën e tyre të ligjshme për t’i rezistuar pushtimit në mënyra të ndryshme, të gjitha këto justifikohen me ligj ndërkombëtar? Gjatë dekadave, një rezistencë e tillë është mbështetur pak a shumë nga shtetet arabe, por kjo nuk ndodh më. Regjime si ato në Arabinë Saudite, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Egjipti do të preferojnë të zgjasin dorën e miqësisë me Izraelin, dhe janë gjithnjë e më të hapur për këtë.
Ju do të mendoni se një “normalizim” i tillë i marrëdhënieve me shtetin pushtues të Izraelit do të dënohej nga dijetarët islamë, por ata që gjenden nën patronazhin e Riad, Abu Dhabi dhe Kajro, heshtin. Duket sikur këta “studiues për dollarë”, të cilët supozohet të interpretojnë doktrinat dhe ligjet e Islamit pa frikë ose favor, kanë shitur detyrimet e tyre shpirtërore dhe intelektuale në dëm të tokës së Palestinës dhe popullit të saj. Këta dijetarë kanë haruar që Xhamia Al-Aksa në Qytetin e Vjetër të Jeruzalemit është vendi i tretë më i shenjtë në Islam; skena e ngjitjes së mrekullueshme të Profetit Muhamed në qiej; dhe Kibla e parë e muslimanëve, drejt së cilës ata u kthyen kur luteshin para se të kalohej nga Qabja në Mekë?
Më kujtuan fjalët e urryera të dijetarëve kur shikoja një intervistë në France 24 e cila qarkullonte në rrjetet sociale. Sheik Hamza Yusuf i lindur në SHBA po merrte pjesë në Forumin për promovimin e paqes në shoqëritë islame në Abu Dhabi. Emiratet e Bashkuara Arabe shpesh pret Sheik Hamza, ndërsa thuhet se ai favorizohet shumë nga familja në pushtet. Në këtë intervistë për Palestinën, ai nuk jep asnjë fjalë ngushëllimi ose simpatie për palestinezët.
“Nëse palestinezët largohen nga dhuna,” tha studiuesi, “dhe në vend të kësaj tha: ‘Ne jemi të dobët dhe të pafuqishëm, na ndihmoni,” nga Zoti, shumë nga bota do t’i simpatizojnë ata. Por kur godasin me armë të vogla kundër armëve të fuqishme, ajo shkatërron gjithçka. Atëherë njerëzit do të mendojnë se palestinezët e filluan sulmin. Ky është perceptimi i botës tani”.
E pashë disa herë këtë intervistë dhe nuk pati asnjë thërrime ngushëllimi ose mbështetjeje për një popull që u shpërnda dhe shpërngul, dhe u përball me të gjitha llojet e shtypjes, për më shumë se 70 vjet. Edhe sikur të ishte në natyrën e Palestinezëve të thoshin “ne jemi të dobët dhe të pafuqishëm”, a mendon vërtet Sheik Hamza që ata do të kishin mbijetuar gjatë gjithë kësaj kohe, ndërsa kërkuan me rezolucion të madh të drejtën e tyre të ligjshme për t’u kthyer në tokën e tyre?
Pa qenë kritik ndaj tyre unë do t’i quaja Rohingya të dobët dhe të pafuqishëm, dhe do të shikoja se çfarë u ka ndodhur atyre; ku më shumë se 750,000 janë pastruar etnikisht dhe jetojnë në kushte të dëshpëruara në Bangladeshin fqinj.
Po aq të dobët dhe të pafuqishëm janë njerëzit brenda Kashmirit të pushtuar nga india që gjenden nën një bllokim brutal të imponuar nga ushtria indiane për më shumë se një muaj. Situata është kritike zgjidhet nga Kombet e Bashkuara nuk duken të afërta. Bota nuk ka nxituar të shkojë në ndihmë të tyre thjesht dhe vetëm sepse ata janë të pafuqishëm dhe kanë të drejtën në anën e tyre.
Pra, kush ose çfarë e motivoi Shejh Hamzën në këtë intervistë të dhënë? Ai pranoi në fund se, “Unë nuk mund t’i gjykoj palestinezët sepse nuk jam në situatën e tyre, mbase situata i ka shtyrë disa prej tyre të çmendur, është një gjendje e vështirë”. Fatkeqësisht, pikëpamjet e tij ose u mbështeten ose lavdëruan nga gjysma e grupit të dijetarëve të tjerë me qendër në SHBA.
Frika nga politika duket se është tipari përcaktues i disa Ulemave të mësuar dhe institucioneve të tyre, të cilat promovojnë një teologji të bindjes sesa të qëndrojnë në këmbë për atë që është rezistencë e drejtë dhe e ligjshme. Duke shijuar madhësinë financiare të klientëve të tyre, ata vendosin të injorojnë mijëra të burgosur politikë të mbajtur në birucat nga Kajro përmes Rijadit në Emiratet e Bashkuara Arabe. Të heshtur nga frika, apatia ose lakmia, nuk jam i sigurt konkretisht, nga Lindja në Perëndim këta dijetarë kanë harruar prej kohësh atë që i lidh muslimanët së bashku në të gjithë botën.
Financuar nga disa sundimtarë arabë, këta udhëheqës shpirtërorë në thelb po neutralizojnë besimtarët myslimanë. Nëse Hamza Jusuf ka të drejtë në lidhje me palestinezët që “janë çmendur”, atëherë nuk është çudi. A mund të ndodhë kjo vetëm sepse dikush në mënyrë të imponuar e vlerëson situatën e tyre dhe në thelb u thotë atyre të bien në gjunjë tek shtypësit e tyre të udhëhequr nga një Kryeministër i cili i tha botës vetëm disa ditë më parë se ai është i vendosur të marrë pjesën tjetër të tokës së tyre?
Po, do të ishte më e lehtë për të gjithë të interesuarit nëse palestinezët nuk do të ekzistonin, ose nëse ata hiqnin dorë nga të drejtat e tyre të ligjshme dhe ia dorëzonin kontrollin e së ardhmes së tyre Izraelit dhe Amerikës. Nëse palestinezët do të kishin shkuar në heshtje, ata tani do të jetonin në Argjentinë dhe Kili, sipas planeve të fushatave të sugjeruara nga Administrata e Bushit. Condoleezza Rice, Sekretari i atëhershëm i Shtetit i George W Bush, dëshironte të dërgonte pesë milion refugjatë palestinezë në Amerikën e Jugut sesa t’i lejonte ata të ktheheshin në shtëpitë e tyre të mëparshme në atë që është tani Izraeli dhe territoret e pushtuara. Propozimi mahnitës u ngrit në një takim në qershor 2008 me negociatorët amerikanë, izraelitë dhe palestinezë në Berlin.
Për më tepër, nëse jo për rezistencën heroike të palestinezëve, pa dyshim që shtetet e Gjirit sot do të shijonin marrëdhënie të hapura tregtare dhe diplomatike me Izraelin. Sipas një artikulli në MEMO muajin e kaluar, disa tashmë janë duke injoruar bojkotet e tregtisë dhe të bëjnë biznes nën tryezë. Emiratet e Bashkuara Arabe, për shembull, kanë nënshkruar një marrëveshje për të blerë aeroplanë të sofistikuar spiunësh nga Izraeli. Marrëveshja, e hedhur në qarkullim për herë të parë dhjetë vjet më parë, thuhet se ka një vlerë 3 miliardë dollarë dhe u ndërmjetësua përmes biznesmenit izraelit Mate Kochavi. Emiratet e Bashkuara Arabe tashmë e kanë marrë një nga këta avionë.
Marrëdhëniet midis Tel Avivit dhe Rijadit janë shkrirë gjithashtu, duke gjykuar nga një intervistë e Princit të Kurorës Mohammad Bin Salman me Revistën Atlantik në pranverën e vitit të kaluar: “Ka shumë interesa që ne i ndajmë me Izraelin dhe nëse ka paqe, do të kishte një interes shumë më të madh midis Izraelit dhe “Këshillit të Bashkëpunimit të Gjirit”. “Ky është një largim për Mbretërinë. Në vitin 1947, qeveria e Arabisë Saudite ishte ndër të parat që kundërshtoi krijimin e shtetit të Izraelit, duke votuar kundër Planit të Ndarjes të KB. Si Kujdestarë të dy Xhamive të Shenjta (në Makkah dhe Madinah), Mbretërit Saudite gjithmonë janë pozicionuar si udhëheqës të botës myslimane dhe mbështetës të çështjes palestineze.
Sidoqoftë, nën regjimin e fundit në Riad, ka raporte të mirë dokumentuara që tregojnë një bashkëpunim të gjerë diplomatik dhe inteligjent në prapaskenë me shtetin zionist. Gjatë Samitit të Varshavës në shkurt, zyra e Netanyahu qëllimisht zbuloi një video të një seance të mbyllur në të cilën ministrat e jashtëm të Arabisë Saudite, Bahrein dhe Emiratet e Bashkuara Arabe folën në mbrojtje të së drejtës së Izraelit për të ekzistuar dhe mbrojtur. Njëri prej tyre tha se përballja me Iranin është më e rëndësishme sesa zgjidhja e konfliktit Izrael-Palestinez.
Këta janë të njëjtët burra që kërkojnë bindje të plotë rreth botës muslimane dhe përdorin dijetarë muslimanë brenda dhe jashtë vendit për ta zbatuar këtë. “Dijetarët e tyre për dollarë” dhe organizatat e tyre po paguhen për të shtyrë diskutimet midis masave dhe për të parandaluar bisedimet për shtypjen politike dhe institucionale.
Mund të argumentohet se ata që paguajnë dhe vlerësojnë naftë janë ata që janë me të vërtetë të dobët dhe të pafuqishëm, dhe meritojnë mëshirën tonë. Për besimin e tyre të përjetshëm, kauza e palestinezëve është bërë një shqetësim global për shkak të, të rezistencës dhe rezistencës së tyre gjatë tetë dekadave. Falë refuzimit të tyre për t’u bërë viktima të përjetshme, ata po kërkojnë të drejtën për t’u kthyer në shtëpitë e tyre stërgjyshore nga të cilat u dëbuan në vitin 1948 kur militantët zionistë pastruan etnikisht 750,000 burra, gra dhe fëmijë palestinezë dhe fshinë më shumë se 500 qytete dhe fshatra nga harta.
Ajo mori guxim të madh për t’u përballur me shtypësit atëherë, dhe merr guxim të madh për të qëndruar në këmbë para snajperëve të ushtrisë izraelite që hapin zjarr ndaj protestuesve që marrin pjesë në Marshin e Madh të Kthimit çdo të Premte që nga Marsi i vitit të kaluar. Ashtu si në të kaluarën edhe sot, palestinezët kanë treguar gjithmonë se janë të gatshëm të paguajnë çmimin përfundimtar për drejtësi. Ky duhet të jetë një koncept i huaj për ata “dijetarë për dollarë”, heshtja e të cilëve për çështje të tilla, me sa duket, është blerë kaq lirë./gazetaimpakt/middleeastmonitor
