Nëse gjërat vazhdojnë ashtu siç janë, Moska nuk do të ketë zgjidhje tjetër veçse të përdorë armën e fundit
Nga Profesor Sergey Karaganov, kryetar nderi i Këshillit të Rusisë për Politikën e Jashtme dhe Mbrojtëse dhe mbikëqyrës akademik në Shkollën e Lartë të Ekonomisë Ndërkombëtare dhe Punëve të Jashtme (HSE) në Moskë
Këtë muaj, ka pasur një debat aktiv në Rusi rreth mundësisë së Moskës në mënyrë parandaluese të përdorë armët bërthamore. E cila do të ishte në kundërshtim me doktrinën e vendosur. Filloi pas publikimit të një artikulli të profesor Sergej Karaganov, i cili shkaktoi një reagim të gjerë nga komuniteti i ekspertëve vendas.
Ndërsa Karaganov ka mbrojtur zbutjen e rregullave, të tjerët kanë mendime të ndryshme: për shembull, Fyodor Lukyanov mendon se Perëndimi nuk mund të ‘esëllohet’ duke përdorur bombën dhe Ilya Fabrichnikov beson se Rusia nuk duhet të ‘kapë karremin e NATO-s’ dhe të lëshojë armën përfundimtare.
Kjo është përgjigja vijuese e Karaganov ndaj kritikëve të tij.
Gjatë mbi shtatëdhjetë viteve të parandalimit të ndërsjellë, armët atomike kanë shpëtuar botën. Njerëzit thjesht e morën këtë si të mirëqenë. Megjithatë, tani ne shohim se gjërat kanë ndryshuar dhe po ndodh e paimagjinueshmja: Perëndimi është përgjegjës për një luftë të madhe të një fuqie të madhe bërthamore.
Historia zyrtare e krijimit të këtyre armëve është e njohur, por për mendimin tim ka edhe një fuqi më të lartë në lojë. Është sikur Zoti Zot pa që një pjesë e madhe e njerëzimit ishte çmendur, pasi kishte nisur dy luftëra botërore në një brez, dhe na dha këto armë bërthamore, që janë armë të apokalipsit. Ai donte që ata të ishin, të ishin në ballë të mendjes sonë, në çdo kohë dhe të na trembnin.
Por tani njerëzit e kanë humbur frikën.
Gjatë dekadave të fundit në Shtetet e Bashkuara, Evropën Perëndimore dhe madje pjesërisht në Rusi, ajo që unë e quaj “parazitizëm strategjik” është përhapur: besimi se nuk mund të ketë kurrë një luftë të madhe dhe se kurrë nuk do të ketë një luftë të madhe. Njerëzit janë mësuar me paqen dhe mbi këtë bazë është rritur ideologjia moderne perëndimore. Përveç kësaj, tani ka një sasi të paprecedentë propagande përreth, deri në një masë të paprecedentë edhe gjatë Luftës së Ftohtë.
Njerëzit thjesht po ushqehen me gënjeshtra dhe kanë frikë të thonë atë që mendojnë në të vërtetë. Si rezultat i më shumë se 70 viteve paqe, ndjenja e vetë-ruajtjes së publikut është bërë jofunksionale dhe është mbytur më tej nga agjitpropi jashtëzakonisht virulent, një pjesë e të cilit pretendon se Rusia nuk do të ishte kurrë në gjendje të sulmonte Evropën Perëndimore.
Propaganda zyrtare perëndimore pompon idenë se Perëndimi mund të bëjë gjithçka që i pëlqen dhe Moska thjesht do ta durojë atë. Kjo tani është bërë shumë e qartë dhe e gjallë.
Në vitet e fundit, Rusia ka filluar të forcojë parandalimin e saj bërthamor, por hapat e ndërmarrë deri më tani janë mjerisht të papërshtatshëm. Edhe ne u bëmë të vetëkënaqur në një moment, duke ndjekur teoritë perëndimore dhe duke mbivlerësuar në mënyrë të pamatur pragun për përdorimin e armëve bërthamore, të cilat Perëndimi po i shfrytëzon tani, dhe jo rastësisht. Burokratët e vegjël atje vazhdojnë të thonë: jo, rusët nuk do të përdorin kurrë armë bërthamore.
Ata nuk duan të dëgjojnë asgjë ndryshe në asnjë rrethanë, pasi nuk duan të ndërpresin dëshirën e tyre për një luftë të pafund në Ukrainë. Për shkak se kompleksi i tyre ushtarako-industrial është më i madh se i yni, ata thjesht duan të na lodhin.
Shpresoj që të mos përdorim kurrë armë bërthamore, por fakti që ne refuzojmë të lejojmë përdorimin e tyre në të gjitha situatat, përveç në rastin e rrezikut vdekjeprurës për vetë shtetin, më duket i pamatur.
SHBA-të po i lidhin duart Rusisë në këtë mënyrë, duke shpresuar se në planin afatgjatë kjo luftë e gjatë do të shkaktojë një shpërthim të brendshëm. Dhe, si rezultat, kjo do të dobësonte rrënjësisht rivalin e saj kryesor, Kinën, e cila do të lihet të përballet vetë.
Ky është një plan strategjik që është absolutisht i qartë. Në të njëjtën kohë, pasi e kanë hedhur popullin ukrainas në furrë, amerikanët po i shtyjnë evropianoperëndimorët në të njëjtin vend, duke shkatërruar statusin që ata kanë mbajtur për pesë shekuj. Kjo politikë zgjidh edhe një problem tjetër – ajo shkatërron Botën e Vjetër si një lojtar strategjik dhe konkurrent të mundshëm. Nga ana tjetër, elitat e kapur të Evropës Perëndimore po i shtyjnë vendet dhe popujt e tyre në tokë.
Ne do të donim të besojmë se kundërshtarët tanë do të vijnë në vete. Sepse nëse nuk e bëjnë, udhëheqja politiko-ushtarake e Rusisë do të përballet me një zgjedhje të tmerrshme morale dhe nevojën për të marrë një vendim të vështirë. Por unë besoj se presidenti ynë duhet të tregojë gatishmërinë e tij për të përdorur armë bërthamore në një moment.
Por pyetja është se kush mund dhe duhet të jetë objektivi i një sulmi të tillë. Amerikanët, siç e dimë të gjithë, kanë gënjyer pa turp kur thonë se po përgatitemi të hedhim një bombë atomike në Ukrainë. Kjo është marrëzi monstruoze, absolutisht dashakeqe, sepse sigurisht që ukrainasit janë një popull i mjerë, i mashtruar që po shtyhet në masakër. Por ata janë ende njerëzit tanë dhe ne nuk do t’i godasim.
Nëse do të ketë sulme bërthamore, ato duhet të drejtohen ndaj vendeve në Evropën Perëndimore që kanë qenë më mbështetës të regjimit mercenar në Kiev.
Kemi kohë, por duhet të kuptojmë se është mjaft e shkurtër. Ne duhet t’i përdorim këto pak vite për të zgjidhur problemin e Perëndimit, për ta bërë atë të tërhiqet dhe të merret me punët e veta, sepse tani, për t’u shkëputur nga çështjet e veta të brendshme, po përpiqet të nisë luftëra në të gjithë botën.
Nisja e operacionit aktual ushtarak ishte një hap i rëndësishëm – dhe sigurisht i saktë, edhe pse sipas mendimit tim duhet të ishte ndërmarrë më herët. Ka një sërë lëvizjesh të tjera që mund të bëhen. Në veçanti, ia vlen t’u bëhet e qartë të gjithëve në Perëndim se çdo sulm ndaj Bjellorusisë do të barazohet me një goditje ndaj Rusisë dhe do të ketë pasoja të ngjashme.
Masat e mundshme ruse mund të përfshijnë gjithashtu ridislokimin e raketave, testimet e raketave tona strategjike në distancë të afërt, si dhe veprime psikologjike dhe madje edhe ndërprerje të marrëdhënieve diplomatike me ato vende që luajnë rolet më aktive rusofobike. Gjithashtu e mundur është një masë e tillë si paralajmërimi i të gjithë rusishtfolësve, të gjithë qytetarëve të ish-Bashkimit Sovjetik dhe të gjithë njerëzve me vullnet të mirë që të largohen nga vendet që janë objektiva të mundshëm të një sulmi bërthamor. Edhe ky mund të jetë një mjet i fuqishëm parandalues. Dhe të gjithë këta njerëz nuk duhet të shkojnë në Rusi: le të shkojnë në shtete të tjera që nuk kanë objekte ushtarake dhe nuk ndihmojnë regjimin e Kievit dhe nuk e furnizojnë atë me armë dhe para – ka shumë vende të tilla. Njerëzit duhet të kthehen në Rusi jo nga frika, por nga vullneti i tyre i lirë.
Kur diskutohet për një sulm hipotetik atomik në Evropën Perëndimore, lind pyetja: si do të përgjigjen SHBA? Pothuajse të gjithë ekspertët pajtohen se në asnjë rrethanë amerikanët nuk do t’i përgjigjeshin një sulmi bërthamor ndaj aleatëve të tyre me një sulm bërthamor në territorin tonë. Rastësisht, edhe Biden e ka thënë hapur këtë.
Ekspertët ushtarakë rusë, megjithatë, besojnë se mund të pasojë një sulm masiv hakmarrës konvencional. Mund të theksohet se kjo do të pasohej nga sulme bërthamore edhe më masive. Dhe ata do ta përfundonin Evropën Perëndimore si një entitet gjeopolitik. E cila, natyrisht, do të ishte e padëshirueshme, sepse në fund të fundit, ne jemi deri diku evropianë dhe, për të përdorur fjalët e Dostojevskit, gurët e vjetër evropianë nuk janë të huaj për ne.
Kur diskutohen skenarë të tillë, në mënyrë të pashmangshme del në pah tema e Kinës dhe pozicioni i saj. Qëllimet tona strategjike janë të njëjta, por qëllimet tona operacionale, natyrisht, ndryshojnë. Dhe nëse do të isha kinez, nuk do të nxitoja t’i jepja fund konfliktit në Ukrainë, sepse ai largon vëmendjen dhe fuqinë ushtarake të SHBA-së dhe Perëndimit nga ata dhe i jep Pekinit një mundësi për të grumbulluar forcë.
Është një pozicion krejtësisht normal, do të thosha me respekt. Dhe sigurisht që nuk dua që të përdoren armë bërthamore. Para së gjithash, për arsye morale dhe etike: mendoj se unë dhe kinezët biem dakord për këtë.
Dhe së dyti, për shkak se kinezët kanë ende një kapacitet të vogël bërthamor, është e padëshirueshme që ata të fillojnë një garë ushtarake dhe politike në këtë fushë që tani. Pas dhjetë vjetësh ata do të kenë një aftësi bërthamore të klasit të parë (dhe madje pas pesë deri në shtatë vjet situata e tyre do të ndryshojë), dhe më pas alternativa më e mirë për të parandaluar një luftë të madhe termonukleare do të jetë të kemi një Kinë më të fuqishme në vijën e frontit, me Rusinë që e mbështet dhe e mbulon, siç po na mbështesin tani kinezët.
Unë e kuptoj plotësisht ankthin moral të njerëzve që thonë: në asnjë rrethanë nuk është i imagjinueshëm ose i pranueshëm përdorimi i armëve bërthamore. Për të cilën unë përgjigjem: miqtë e mi, unë i respektoj pacifistët, por ata ekzistojnë dhe jetojnë në këtë botë vetëm sepse ushtarët luftojnë dhe vdesin për ta, ashtu siç po luftojnë ushtarët dhe oficerët tanë tani në Ukrainë./GazetaImpakt/RT
