Nga Yves Engler
“Dhurimet bamirëse” me subvencionime nga taksapaguesit mund të jetë kontributi më i rëndësishëm i Kanadasë për shpronësimin palestinez”, fillon një peticion parlamentar që tërheq vëmendjen ndaj një fenomeni të nënvlerësuar. Organizatat kanadeze të regjistruara si bamirëse dërgojnë mbi një çerek miliardë dollarë në vit për projektet në Izrael. Që kur qeveria federale prezantoi zbritjet për bamirësitë në vitin 1967, rreth 6 miliardë dollarë donacione të subvencionuara kanë shkuar në Izrael. Me rreth një të tretën e këtyre fondeve si fshirje taksash, kjo është 2 miliardë dollarë në mbështetje publike për një shtet të dhunshëm të aparteidit.
Këto para kanë ndihmuar për të shpronësuar drejtpërdrejt palestinezët. Pas luftës së vitit 1967, Fondi Kombëtar Hebre (JNF) i Kanadasë mblodhi 15 milionë dollarë (120 milionë dollarë në paratë e sotme) për të ndërtuar një park të madh në tokën e pushtuar ilegalisht. Tre fshatra paqësore (Beit Nuba, Imëas dhe Yalu) u shkatërruan për t’i hapur rrugë Parkut të financuar nga Kanadaja.
Pavarësisht përpjekjeve të vazhdueshme për t’u kthyer në shtëpi, 5000 palestinezët e dëbuar nuk u lejuan të kthehen. Një Komitet i Posaçëm i OKB-së i raportoi sekretarit të përgjithshëm në vitin 1986: “[Ne] e konsiderojmë si një shqetësim të thellë faktin që këtyre fshatarëve u është mohuar vazhdimisht e drejta për t’u kthyer në tokën e tyre në të cilën është ndërtuar “Canada Park” nga JNF Canada dhe ku Autoritetet izraelite thuhet se po planifikojnë të mbjellin një pyll në vend që të lejojnë rindërtimin e fshatrave të shkatërruar.
JNF Canada, e cila më pas mblodhi miliona dollarë për të rinovuar parkun, zëvendësoi shumicën e gjurmëve të historisë palestineze me tabela kushtuar donatorëve kanadezë si Departamenti i Policisë Metropolitane të Torontos, Qyteti i Otavës dhe ish-kryeministri i Ontarios, Bill Davis. I inauguruar nga ish-kryeministri John Diefenbaker në 1975, “Diefenbaker Park” ndan “Canada Park”.
E themeluar në vitin 1910, JNF Canada është ndër më të rëndësishmet nga mbi 200 organizatat bamirëse të regjistruara të fokusuara në Izrael. Ajo mbledh rreth 7 deri 20 milionë dollarë çdo vit donacioneve që ju zbriten nga taksat. Pavarësisht se e projekton veten si një organizatë miqësore me mjedisin, ajo është një pikë kyçe e kolonializmit sionist.
Në fund të viteve 1920, JNF Canada ndihmoi në mbledhjen e 1 milion dollarëve (17 milion dollarë sot) për tokat e Wadi al-Hawarith (ose Hefer Plain). Një shtrirje prej 30,000 dunami (afërsisht 7,500 hektarë) e territorit bregdetar që ndodhet rreth gjysmës së rrugës midis Haifës dhe Tel Avivit, toka ishte shtëpia e një komuniteti beduin (kryesisht nomad) prej më shumë se 1,000 banorësh. Pa u konsultuar me palestinezët që jetonin në atë tokë, JNF fitoi në Francë titullin ligjor të Wadi al-Hawarith nga një pronar që mungonte.
Për katër vjet, qiramarrësit e Wadi al-Hawarith i rezistuan përpjekjeve britanike për t’i dëbuar ata. Historiani Velid Khalidi shpjegon: “Këmbëngulja e njerëzve të Wadi al-Hauarith-it për të qëndruar në tokën e tyre erdhi nga bindja e tyre se toka u përkiste atyre për shkak se ata kishin jetuar në të për 350 vjet. Për ta, pronësia e tokës ishte një e drejtë që më së shumti nënkuptonte të drejtën e pronarëve për një pjesë të të korrave.
Konflikti në Wadi al-Hawarith u bë një rrufe për lëvizjen nacionaliste palestineze në rritje. Në vitin 1933, një grevë e përgjithshme u organizua në Nablus për të mbështetur banorët e Wadi al-Hawarith. Palestinezët, veçanërisht ata pa titull në tokat e tyre, e kundërshtuan fluksin europian në atdheun e tyre.
Kanadezët siguruan imigrimin e hershëm sionist në Palestinë. Në fillim të shekullit u mblodhën mijëra dollarë dhe në vitin 1910 Federata e Shoqërive Sioniste nisi një skemë për të blerë disa mijëra dunum tokë në Galile. Pas Deklaratës së Balfour të vitit 1917, mbledhja e fondeve për të kolonizuar Palestinën u bë më e lehtë me qindra mijëra dollarë të mbledhur çdo vit. Nga mesi i viteve 1940, kanadezët kishin investuar 5 milionë dollarë (80 milionë dollarë sot) për kolonizimin sionist.
Edhe pse Izraeli është bërë një vend i pasur me një GDP për frymë të barabartë me atë të Kanadasë, transferimi i pasurisë ka vazhduar. Për 57 vjet, të gjithë kanadezët kanë subvencionuar këtë transferim të pasurisë përmes zbritjeve tatimore. Kjo duhet të marrë fund. Në mes të holokaustit në Gaza, fenomeni pak i diskutuar i organizatave bamirëse të regjistruara që subvencionojnë aparteidin po tërheq më shumë vëmendje.
Kritiku i të ardhurave të NDP-së, Niki Ashton kohët e fundit sponsorizoi një peticion parlamentar të miratuar gjerësisht, i dërgoi një letër ministrit të të ardhurave dhe i dërgoi me email listën e saj të madhe për bamirësitë izraelite. Thirrja e Ashton se “asnjë cent e dollarëve të taksave kanadeze nuk duhet të financojë gjenocidin” në një letër publike të kohëve të fundit me titull “Stop subvencionimit të gjenocidit” bëri jehonë të madhe në vend dhe jashtë Kanadasë. E nënshkruar nga Gabor Maté, Yann Martel, Linda McQuaig, Roger Ëaters, Monia Mazigh, Amir Khadir, Desmond Cole, Libby Davies, Ellen Gabriel, Alex Neve dhe Sarah Jama, letra vë në pikëpyetje çerek miliardë dollarët në vit dërguar projekte në Izrael. Ai përfundon se “Agjencia e të Ardhurave të Kanadasë duhet të zbatojë rregullat e saj për bamirësitë e regjistruara që ndihmojnë ushtritë e huaja, organizatat raciste dhe vendbanimet e Bregut Perëndimor”. Kolonializmi nuk është, as nuk duhet të kishte qenë ndonjëherë, bamirësi./gazetaimpakt/springmag.ca
