Nga: Alastair Crooke
Oh, oh, këtu jemi përsëri! Në vitin 1967, ishte atëherë “kërcënimi” i ushtrive të përhershme arabe (dhe lufta pas gjashtë ditësh për Egjiptin dhe Sirinë); në 1980, ishte Irani (dhe lufta pasuese irakiane mbi Iranin); në vitin 1996, ishte David Wurmser që u përball me shtetet shkatërruese (rrjedhin nga dokumenti famëkeq i strategjisë së politikës Clean Break) i cili në atë kohë kishte në shënjestër shtetet nacionaliste laike-arabe, që i ekspozuan si “relikte shkatërrimtare të ‘të keqes” BRSS “dhe në mënyrë armiqësore edhe me Izraelin; dhe në luftërat e 2003 dhe 2006, së pari ishte Saddam Hussein; dhe më pas Hezbollahu që kërcënoi sigurinë e ‘shtytjes’ civilizuese të Perëndimit në Lindjen e Mesme.
Dhe ja ku jemi dhe një herë, Izraeli nuk mund të “jetojë” në një rajon që përmban një Hezbollah militant.
Nuk është për t’u habitur, ambasadori rus në Beirut, Alexander Zasypkin, shpejt e njohu këtë model shumë të njohur: Duke folur me al-Akhbar më 9 tetor në Bejrut (më shumë se një javë para shpërthimit të protestave në Beirut), Ambasadori hodhi poshtë perspektivën e ndonjë lehtësimi të tensioneve rajonale; por më saktë ka identifikuar krizën ekonomike që po ndërton prej vitesh në Liban si ‘shtylla’ mbi të cilën SH.B.A. dhe aleatët e saj mund të mbajnë kaos në Liban (dhe në fatkeqësinë ekonomike paralele të Irakut), për të goditur Hezbollahun dhe Hash’d A-Sha’abi, kundërshtarët e Izraelit dhe Amerikës në rajon.
Pse tani? Për shkak se ajo që ndodhi me Aramco në 14 Shtator ka tronditur Izraelin dhe Amerikën: ish-Komandanti i Forcave Ajrore izraelite shkroi së fundmi se: “ngjarjet e fundit po e detyrojnë Izraelin të rillogarisë rrugën e tij teksa shikon ngjarjet. Aftësitë teknologjike të Iranit dhe afërsitë e tij të ndryshme kanë arritur në një nivel në të cilin ata tani mund të ndryshojnë ekuilibrin e fuqisë në të gjithë botën ”. Jo vetëm që asnjë shtet nuk mund të identifikonte funksionimin operativ ndaj grevave (madje edhe tani); por edhe më keq, as nuk pati ndonjë përgjigje për versionin teknologjik të grevave të përfaqësuara qartë. Në fakt, mungesa e çdo përgjigjeje të disponueshme e shtyu një analist kryesor të mbrojtjes perëndimore të sugjerojë që Saudia duhet të blejë raketa ruse Pantsir dhe jo mbrojtjet ajrore amerikane.
Dhe më keq. Për Izraelin, tronditja Aramco erdhi pikërisht në momentin kur SHBA filloj tërheqjen e “batanijës së saj të sigurisë” nga rajoni duke e lënë Izraelin (dhe shtetet e Gjirit) dhe tani, të prekshëm ndaj teknologjisë ata kurrë nuk prisnin të kishin kundërshtarët e tyre. Izraelitët, dhe veçanërisht Kryeministri i saj, megjithëse gjithmonë i vetëdijshëm për mundësinë hipotetike, kurrë nuk menduan se tërheqja do të ndodhte me të vërtetë, dhe kurrësesi gjatë mandatit të Administratës Trump.
Ajo e ka kthyer në kokë strategjinë, me ish-Komandantin e Forcave Ajrore Izraelite (përmendur më lart) duke spekuluar opsionet e pakëndshme të Izraelit duke shkuar përpara dhe madje edhe duke parashtruar teza nëse Izraeli tani kishte nevojë për të hapur një kanal në Iran. Ky opsion i fundit, natyrisht kulturor, do të ishte poshtërues për shumicën e izraelitëve. Ata do të preferonin një model të guximshëm, izraelit, “ndërruesin e lojërave” (d.m.th. siç ndodhi në vitin 1967) për çdo qasje në Iran. Ky është rreziku i vërtetë.
Nuk ka gjasa që nxitja e protestave në Liban dhe Irak të jetë disi një përgjigje e drejtpërdrejtë për këtë: por përkundrazi, ka shumë mundësi, ata qëndrojnë me planet e vjetra (përfshirë dokumentin e strategjisë së dalë së fundmi për kundërveprimin me Iranin, të paraqitur nga MbS në Shtëpinë e Bardhë ), dhe me takimet e rregullta strategjike të mbajtura midis Mossad dhe Këshillit të Sigurisë Kombëtare të SHBA, nën kryesinë e John Bolton.
Sido që të jetë prejardhja specifike, “loja e librit” është mjaft e njohur: ndez një mosmarrëveshje popullore demokratike (bazuar në ankesat e vërteta); mesazhe artizanale dhe një fushatë shtypi që polarizon popullsinë, dhe që largon zemërimin e tyre nga pakënaqësia e përgjithësuar drejt shënjestrimit të armiqve specifikë (në këtë rast Hezbollah, Presidenti Aoun dhe FM Gebran Bassil (simpatitë e të cilit me Hezbollahun dhe Presidentin Asad e bëjnë atë një objektiv kryesor, posaçërisht si trashëgimtar i dukshëm për udhëheqjen e shumicës së të krishterëve.) Qëllimi, si gjithmonë, është të drejtojmë një përçarje midis Hezbollahut dhe Ushtrisë, dhe midis Hezbollahut dhe popullit libanez.
Ajo filloi kur, gjatë takimit të tij me Presidentin Aoun në Mars 2019, Sekretari i Shtetit Amerikan, Mike Pompeo raportohet se paraqiti një ultimatum: Përmbajeni Hezbollah ose prisni pasoja të papara, duke përfshirë sanksionet dhe humbjen e ndihmës amerikane. Raportet e zbuluara sugjerojnë se Pompeo më pas solli aleatin, Kryeministrin Hariri në foton e trazirave të planifikuara kur Hariri dhe gruaja e tij pritën sekretarin Pompeo dhe gruan e tij për një drekë në fermën e Haririt afër Uashingtonit në fund të vizitës së kryeministrit libanez në SHBA, në gusht.
Ndërsa filluan demonstratat libaneze, raportet për një “salla e operacioneve” në Bejrut duke administruar dhe analizuar protestat dhe përhapur fondet e mëdha nga shtetet e Gjirit; por për arsye që nuk janë të qarta, protestat u shuan. Ushtria e cila fillimisht qëndronte kurioze dhe larg, më në fund u angazhua në pastrimin e rrugëve dhe kthimin e një normaliteti dhe parashikimet çuditërisht alarmuse të guvernatorit të Bankës Qendrore për humbjet e afërta financiare u kundërshtuan nga ekspertë të tjerë financiarë që paraqesin një pasqyrë më pak të frikshme.
Duket që as në Liban dhe as në Irak nuk do të arrihen përfundimisht objektivat e SH.B.A.-së (d.m.th. Hizbullah dhe Hash’d A-Sha’abi). Sidoqoftë, në Irak, ky mund të jetë një rezultat më pak i caktuar, dhe rreziqet e mundshme që SHBA po zhvillojnë në nxitjen e kaosit shumë më të madh, nëse drejtuesit e Irakut rrëshqasin. Humbja e 5 milion fuçi / ditë naftë e papërpunuar e Irakut do të shkatërronte tregun e papërpunuar dhe në këto periudha ekonomikisht të dobëta, kjo mund të jetë e mjaftueshme për të futur ekonominë globale në recesion.
Por kjo do të ishte “birra e vogël” në krahasim me rrezikun që SH.B.A. po provokon “Fajtorët” për një luftë rajonale që arrin te Izraeli.
Por a ka ndonjë mesazh më të gjerë që lidh këto protesta të Lindjes së Mesme me ato që shpërthejnë në Amerikën Latine? Një analist ka shpikur termin për këtë epokë, si një epokë e zemërimit që zhgënjeu pjesën e pakënaqur në të gjithë globin nga Ekuadori, Kili deri në Egjipt. Tema e tij është se neoliberalizmi është kudo djegie.
Ne kemi vërejtur më parë, si kërkuan SHBA për të nxitur pasojat që rrjedhnin nga dy Luftërat Botërore, dhe barra e borxhit që ata zbritën, për të dhënë vetë hegjemoninë e dollarit, si dhe aftësinë me të vërtetë të jashtëzakonshme për të lëshuar kredi të vogla në të gjithë globin pa asnjë kosto për SH.B.A. Institucionet financiare të SH.B.A.-së mund të shpërndajnë kredi në të gjithë botën, pa asnjë kosto dhe të jetojnë jashtë qirasë që u kthyen ato investime. Por në fund të fundit kjo erdhi me një çmim: Kufizimi për të qenë qiramarrësi global është bërë i dukshëm përmes pabarazive të pasurisë, dhe përmes varfërimit në rritje të klasave të mesme amerikane që sollën of-shoret. Punët e paguara mirë u zhdukën, madje ndërsa bilanci bankar i financuar i Amerikës u zhvendos në të gjithë globin.
Por kjo mbase ishte një aspekt tjetër i kësaj epoke të tanishme të Zemërimit. Kjo është TINA: “Nuk ka asnjë alternative”. Jo për shkak të mungesës së potencialit por sepse alternativat u shtypën. Në fund të dy Luftërave Botërore, u kuptua nevoja për një mënyrë të ndryshme të jetesës; një fund i epokës së hershme të robërisë; një shoqëri e re; një kontratë e re shoqërore. Por ishte jetëshkurtër.
Dhe, histori e gjatë, shkurtë: që dëshira e pas luftës për “drejtësi” (çfarëdo që të thoshte) është shtrydhur dhe ka mbetur e thatë; “politika ose ekonomia tjetër” e çfarëdo ngjyre, është marrë si “lajm i rremë” dhe në vazhdën e krizës së madhe financiare të vitit 2008, u sakrifikuan të gjitha llojet e rrjetave të sigurisë, dhe pasuria private “përvetësohej” për qëllimin e rindërtimi i bilancit bankar, ruajtja e integritetit të borxhit dhe mbajtja e ulët e normave të interesit. Njerëzit u bënë “individë” më vete për të zgjidhur shtrëngimet e tyre. Çfarë është atëherë, kur njerëzit tani ndjehen të varfëruar materialisht nga ajo masa shtrënguese dhe varfërohen njerëzisht nga skllavëria e tyre e epokës së re?
Lindja e Mesme mund të kalojë në krizat e sotme (ose jo), por të jetë e vetëdijshëme se, në dëshpërimin e tyre në Amerikën Latine, meme “nuk ka alternativë” po bëhet arsye që protestuesit digjen për të djegur sistemin “. Kjo është ajo që ndodh kur alternativat janë përjashtuar (megjithëse në interes të ruajtjes së “nesh” nga kolapsi i sistemit)./Gazetaimpakt/strategic-culture/
